Ξύλινα χέρια με περιφέρουν
στα συμπόσια της λησμονιάς.
Λίθινα μάτια,
πέτρινη πομπή,
στεγνά πρόσωπα.
Σιωπηλά κωδωνοστάσια,
έρημοι θρήνοι
ξεχασμένες κραυγές.
Άδειο το σπίτι, τρύπια καρδιά.
Στεγνωμένη πίκρα με ταξιδεύει.
Χλωμή παπαρούνα
πώς χάθηκε το γέλιο σου
στη βρεγμένη μοναξιά;
Υπόγειους δρόμους
σκάβουν τα βήματά μου.
Μουσκεμένο χώμα.
Σε φέραν και σε πήραν.
Νύφη του ήλιου!
Βαγγέλης Φίλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου