Νικηφόρος Βρεττάκος- Η φιλοξενία

Γίνεται κάποτε να καλύπτει ο ένας άνθρωπος 

τον άλλον με φως. Είναι το βλέμμα

της αγάπης που έχει την αρχή του στο άπειρο.

Σχημάτιζε πάνω μου μια σκέπη

το βλέμμα σου με κάτι κλαδιά φωτεινά,

απροσδιόριστα. (Δεν έβρισκε τρόπο,

θυρίδα να μπεί, ο αέρας που φύσαγε).

Τόσο, που φεύγοντας, ένιωθα έπειτα

την ανάγκη να είπώ, αν όχι με λέξεις,

μ’ ένα χαμόγελο, άϋλο σχεδόν:

«Ευχαριστώ

το βλέμμα σου για τη φιλοξενία»

ΗΛΙΑΚΟΣ ΛΥΧΝΟΣ: Βάθος και θέαση, 1984