Γυμνοί επί της κλίνης, άνδρας και γυναίκα μιμούνται όλες τις κραυγές της ζούγκλας, όλες τις κινήσεις των αιλουροειδών, τα τιτιβίσματα των πτηνών, την πολύπτυχη βία του ζωικού βασιλείου. Μόνο που ο άνθρωπος είναι κένταυρος. Αφήνει πατημασιές αλόγου, αλλά τις κοιτάζει από το ύψος του νου και της καρδιάς. Ο έρωτας πάσχει από ιλίγγους – εξ ου η άνοδος και η πτώση.
Ωστόσο, η βασκανία του ζωώδους δεν εγκαταλείπει ποτέ τη σωστή κλινοπάλη. Ο ίμερος ωθεί στην παραφορά, στην ηδονοχαρή αποχαλίνωση, στην πλήρη ακράτεια, στην παράφορη λαγνεία. Όταν η τύχη θέλει όντως να «παίξει» με ένα ζεύγος, το οδηγεί στα μη περαιτέρω. Επί της κλίνης θεραπεύονται και ωριμάζουν παλεύοντας. Έτσι βρίσκουν τον νέο τους εαυτό. Πρόκειται για μια αμοιβαία μεταμόρφωση, που προϋποθέτει ατμόσφαιρα αλαφιασμένης κατάπληξης. Πάνω στο κορμί της γυναίκας δοκιμάζονται όλοι οι αταβισμοί, όλες οι αφαιμάξεις της ηδονής, όλο το αρχαϊκό βάθος του πόθου και του πόνου.
Άνθρωπος που ωρύεται, άνθρωπος που ξαναφέρνει τη χαρά στον κόσμο, άνθρωπος που θρηνεί και ουρλιάζει, άνθρωπος που σωπαίνει και επιστρέφει στη νηπιότητα, άνθρωπος που πάσχει από σαρκική διψομανία και αποστραγγισμένες αισθήσεις, ο εραστής περνάει τις μεταμορφώσεις που θα γεννήσουν τη μεγάλη οικειότητα. Και φυσικά τη μείζονα ψευδαίσθηση της θεραπευμένης αρχαϊκής πληγής. Γιατί η γυναίκα (όπως το φεγγάρι που κατεβαίνει συχνά ως την κορφή του βουνού) μπορεί να αφεθεί – κατέχεται. Μέχρι τα μύχια βάθη της. Παίρνει το θάρρος να παραδώσει κάτι που δεν της ανήκει – τη φύση της.
Ίμερος και Κλινοπάλη (απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου