Πολλοί όχι μόνο παύουν να αναζητούν την ελευθερία, αλλά και τη φοβούνται ακόμα. Αν συγκρίνει κανείς τη σημερινή ελευθερία με αυτή που υπήρχε πριν από λίγες δεκαετίες, θα αποδειχτεί με πόνο ότι η ελευθερία βρίσκεται σε ύφεση. Εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, και στην πολύ πλούσια χώρα μας,[1] είναι καταδικασμένοι να δουλεύουν δέκα ή δώδεκα ώρες και να ζουν στοιβαγμένοι μέσα στην εξαθλίωση. Δεν απέχουν και πολύ από την εποχή της δουλείας. Το γεγονός αυτό οδηγεί όσους από μας μπορούμε να ζούμε ελεύθεροι, να είμαστε πιο υπεύθυνοι, γιατί, όπως είπε ο Καμύ[2], «η ελευθερία δεν είναι φτιαγμένη από προνόμια, είναι φτιαγμένη κυρίως από χρέος».
Σαν ελεύθεροι άνθρωποι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, η αποστολή μας είναι να δουλεύουμε γι’ αυτούς, με όλους τους τρόπους που έχουμε στη διάθεσή μας. «Η πραγματική ελευθερία δε θα έρθει από την κατάληψη της εξουσίας από κάποιους, αλλά από την εξουσία που θα έχουν όλοι κάποια μέρα για να αντιπαλέψουν τις καταχρήσεις της αυθαιρεσίας. Η προσωπική ελευθερία θα έρθει ενσταλάζοντας στα πλήθη την πεποίθηση ότι έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν την άσκηση της εξουσίας και να επιβάλλουν τον σεβασμό», διαβεβαίωνε ο Γκάντι,[3] ο άντρας που αγωνίστηκε μέχρι θανάτου για την ελευθερία της πανάρχαιας χώρας του. Ο Γκάντι ήταν πεπεισμένος ότι στον άνθρωπο δε θα δινόταν η εξωτερική ελευθερία, αν δεν είχε καταφέρει προηγουμένως να αναπτύξει την εσωτερική ελευθερία.
[…]Η απώλεια του διαλόγου πνίγει τη δέσμευση που γεννιέται ανάμεσα στα άτομα και μπορεί να μεταβάλει τον ίδιο το φόβο σε δυναμισμό που θα τον κατανικήσει και θα δώσει στους ανθρώπους μεγαλύτερη ελευθερία. Αλλά το σοβαρό πρόβλημα είναι ότι σ’ αυτό τον άρρωστο πολιτισμό δεν υπάρχει μονάχα εκμετάλλευση και εξαθλίωση, αλλά και μια ανάλογη πνευματική εξαθλίωση. Η μεγάλη πλειοψηφία δε θέλει την ελευθερία, τη φοβάται. Ο φόβος είναι σύμπτωμα της εποχής μας. Σε τέτοιο ακραίο βαθμό που, αν ξύσουμε λιγάκι την επιφάνεια, θα μπορέσουμε να διαπιστώσουμε τον πανικό που υποβόσκει στον κόσμο που ζει απαιτώντας δουλειά στις μεγάλες πόλεις. Είναι τέτοια η απαίτηση, που ζούμε αυτόματα, χωρίς ένα ναι ή ένα όχι να έχει προηγηθεί των πράξεων.
Η πλειοψηφία της ανθρωπότητας είναι υπάλληλος μια αφηρημένης εξουσίας. Υπάρχουν υπάλληλοι που κερδίζουν περισσότερα και άλλοι που κερδίζουν λιγότερα. Όμως, ποιος είναι ο ελεύθερος άνθρωπος που παίρνει τις αποφάσεις; Αυτό είναι ένα βασικό ερώτημα που όλοι πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας μέχρι ν’ ακούσουμε, στην ψυχή μας, την ευθύνη την οποία καλούμαστε να αναλάβουμε.
[1][1][1] Ενν. η Αργεντινή.
[2] Αλμπέρ Καμύ: ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες του 20ού αι. Το 1957 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.
[3] Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης ακτιβιστής. Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου