Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου-Αεροδρόμιο Μίκρας

Ομίχλη κατεβαίνει με τ' απόγευμα κι ο δρόμος

χαρακώνει το φως κομματιαστά γυρνώντας

μέσα στο άλλο φέγγος, σαν ξεγύμνωμα

σ' έναν απαίσιο αδυσώπητο βιασμό

Τότε λάμπουν για μάς οι προβολείς, λάμπουν για σένα

ανάβουνε οι δυνατοί φακοί κι όλα φωτίζουν

το στόμα, τα μαλλιά, το νυχτωμένο σώμα∙

έτσι φέγγει βαθιά στον ουρανό η αγάπη μας

θρυμματισμένη μουσική στον αερολιμένα, φέγγει

για τη στιγμή που η φλόγα θα εγγίσει

γλείφοντας το δοσμένο χέρι, κι όμως τρέμει

σαν ανοιχτή πληγή στη μουσκεμένη ώρα

Ομίχλη κατεβαίνει με τ' απόγευμα

μες στο μισόφωτο αλλάζουν όλα όψη, εξωραΐζονται

και ντύνονται το άλλο φως, το πιο δικό μας

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

από τη συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος, 1985

ενότητα Ο θάνατος του Μύρωνα, 1954-1959