Στα χείλια σου δε χάραζε το ρόδο της αυγής
μόνο μια θλίψη βούρκωνε τα μάτια σου, κι αντάμα
το γέλιο της πασίχαρης αξένοιαστης ζωής
σα μοιρολόι ξετύλιγε το ψυχικό σου δράμα.
Μου πες « να φύγω θέλησα να φτάσω στ'αψηλά,
εκεί που λάμπει ο αυγερινός και τρεμοσβήνει η πούλια
μα τα φτερά μου αδύναμα, με φέραν χαμηλά
στη γη να ζώ χωρίς φτερά, στα πέτρινα πεζούλια »
Μου πες κι απο τα μάτια σου, το δάκρυ σα βροχή
σταλάζει αργά και σα δροσιά το πίνει αργά το χώμα,
κ ύστερα πια τα χέρια σου δετά σε προσευχή
κ εσύ βουβή σα λείψανο να με κοιτάς ακόμα.
Γυρίσματα στο ξέφωτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου