Σε είχα δει νεκρό κείνες τις μέρες.
Να ταλανίζεσαι σε χέρια δήμιων και δικαστών.
Παπάδες με καλούσαν στον τελευταίο ασπασμό.
«Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών,
ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά»
επικήδειοι, οδυρμοί, άφεση αμαρτιών και άλλα τέτοια.
Κι ενώ θα στοιχημάτιζα πως χάθηκες οριστικά
-πως εκριζώθηκες από τα έσω μου εδάφη,
της λήθης το νυστέρι πως έφτασε επί υγιούς ιστού-,
πάλι στο νου το στενορύμι
εύθυμος περιπατητής μού εμφανίζεσαι.
Επρόκειτο λοιπόν για νεκροφάνεια;
Πόσες φορές να σε σκοτώσω ακόμα,
για να πεθάνεις μέσα μου άπαξ και δια παντός;
Βαρβάρα Χριστιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου