Το κινητό μου βασίλειο ανάμεσα στην Αθήνα και στα Μέγαρα
κυβερνούσα μόνος τα δάση τις ρεματιές τα φαράγγια
χωρίς γέρους συμβουλάτορες γελοία σιρίτια μ' ένα απλό ρόπαλο
μεταμφιεσμένος μόνο με τη σκιά ενός λύκου
και τον τρόμο που ο ήχος της λέξης Δαμαστής προκαλούσε
δεν είχα υποτελείς δηλαδή είχα αλλά για λίγο
δεν ζούσαν όσο η αυγή όμως είναι συκοφαντία
να πει κανείς πως ήμουν ληστής
όπως ισχυρίζονται οι παραχαράκτες της Ιστορίας
στην πραγματικότητα ήμουν ένας λόγιος ένας κοινωνικός αναμορφωτής
το αληθινό μου πάθος η ανθρωπομετρία
επινόησα ένα κρεβάτι στις διαστάσεις του τέλειου ανθρώπου
το συνέκρινα με τους ταξιδιώτες που έπεφταν στα χέρια μου
ήταν δύσκολο ν' αντισταθώ στον πειρασμό το ομολογώ να τεντώνω άκρα να κόβω πόδια
οι ασθενείς πέθαιναν αλλά όσο περισσότεροι χάνονταν
τόσο ήμουν βέβαιος πως η έρευνά μου ήταν σωστή
ο σκοπός ήταν ευγενής η πρόοδος απαιτεί θύματα
ποθούσα να καταργήσω τη διαφορά ανάμεσα στο υψηλό και
στο χαμηλό
ήθελα να δώσω ένα και μόνο σχήμα στην αηδιαστικά ποικιλόμορφη ανθρωπότητα
δεν παραιτήθηκα ποτέ από την προσπάθεια να κάνω τους ανθρώπους ίσους
τη ζωή μου την πήρε ο Θησέας ο φονιάς του αθώου Μινώταυρου
αυτός που βγήκε από τον λαβύρινθο με το κουβάρι νήμα μιας γυναίκας
ένας τσαρλατάνος όλο κόλπα χωρίς αρχές ή όραμα του μέλλοντος
έχω τη βάσιμη ελπίδα πως άλλοι θα συνεχίσουν τις προσπάθειές μου
και θα ολοκληρώσουν το έργο που με τόση τόλμη έβαλα μπρος
Zbigniew Herbert, Τιμές στον μικρό θεό της ειρωνείας, μτφρ.: Χάρης Βλαβιανός, Εκδόσεις Πατάκη, 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου