Βακχυλίδης - Επινίκεια Ωδή 3 στον Ιέρωνα τον Συρακούσιο και τ΄ άλογα που νίκησαν στην Ολυμπία

…............................

κι είν΄οι ναοί από γιορτές ξέχειλοι

και βωδιών θυσίες

γεμάτ΄οι δρόμοι ξένους:

και λάμπουνε μέσ στις μαρμαρυγές χρυσά

ψηλά τριπόδια μαστορικά

πελεκημένα,

απ΄το ναό μπροστά,

κει που βαθύσκιωτο του Φοίβου

υψώνεται άλσος στης Κασταλίας τα ρέματα

που οι Δελφοί τα ορίζουν.

Τι το θεό, το θεό σαν τον λαμπρύνουν οι άνθρωποι

τούτο ν΄ το μέγα πλούτος.

γιατί στα χέρια των περσών

σαν έπεσαν οι Σάρδεις

γιατ΄ήταν θέλημα Θεού να γίνει

τέτοιο πράμα

Τον Κροίσο ο Απόλλων φύλαξε.

Που μεσ το κλάμα κι οδυρμούς

για το κακό που εγίνη

σκλάβος δεν καταδέχτηκε

ποτέ του αυτός να ζήσει

κι έπιασε κι έβαλε φωτιά

μεσ το λαμπρό παλάτι

μαζί με τη γυναίκα του

και τις πανώριες κόρες

και στάθηκε φωνάζοντας

προς τους θεούς ν΄ακούσουν

Πού είν΄η χάρη των θεών

πού΄ναι η λύπησή τους

τώρα που τα παλάτια μου

πέφτουνε γκρεμισμένα

και κοκκινίζει ο Πακτωλός

που ταν όλος χρυσάφι

μ΄αίμα στ΄ατόφια του νερά.

εκείνα πριν που μίσησα τώρα

χαρά μου είναι

είπε κι ευθύς παράγγειλε

του νιου φωτιά ν΄ανάψει

κι οι κόρες κλαίγοντας γοερά

τη μάννα τους αγκάλιαζαν

΄Ομως ο Δίας έστειλεν ευθύς

μαύρο ένα νέφος

κι εστάθη πάνω κι η φωτιά

η ξανθοφλόγα εσβύστη

Κι ο Δηλογένης άρπαξε

τον γέρο με τις κόρες

οπού χαν τα σφυρά γερά

και στο Βορρά τους πηαίνει

και την ευσέβεια του ανδρός

αντάμειψε περίσσια

που την Πυθώ ελάμπρυνε

πρώτος μεσ στους ανθρώπους.

κι ούτε ποτέ μπορεί κανείς

να παινευτεί στ΄αλήθεια

πως πιότερο από σέ δώρα λαμπρά

έστειλε στο Λοξία.

Καλό ναι κάποιο να επαινείς σαν στην καρδιά

φθόνο δεν έχεις

άνδρα που θέλουν οι θεοί

κι ανδρείο μεσ στους πολέμους

άνδρα που τ΄άτια αγαπά

κι έχει το σκήπτρο απ΄τους θεούς

φίλες τις Μούσες έχει.

…...........................

….........................

Είναι βαθύς αμόλυντος ο αιθέρας:

και το νερό της θάλασσας ποτέ του

δεν σαπίζει:

Κι ευφραίνει το χρυσάφι:

κι ούτε μπορεί σαν άνθρωπος

γεράσει

πίσω να φέρει μια φορά

της νειότης του το σφρίγος

και στους θνητούς

της αρετής το φέγγος δεν μικραίνει

ωσάν εκείνο του κορμιού

γιατί το θρέφ΄η Μούσα.

Ιέρωνα μεσ στους θνητούς εσύ

λουλούδια της χαράς δωρίζεις: κι αφού

τα ωραία έπραξες γιατί να μη σε υμνούμε:

γιατί και την αλήθεια κάποιος αν υμνεί

μελίρρυτα

και τ΄αηδονιού τη χάρη θα παινέψει.

απόδοση: Νεοκλης Κυριακού