Σταλάζει αργά η βροχή στα ωχρά του χινοπώρου φύλλα
κι η Ρέμβη παίζει αμέριμνα μες στου τζακιού την άκρη,
του λογισμού τ' ακύμαντα νερά μια ανατριχίλα
ξάφνου ταράζει, κι αναβλύζει ακράταγο το δάκρυ.
Αυτές τις ώρες πώς ποθώ μες στην ψυχή να κλείσω
καρτερικά, μαρτυρικά, τον πόνο όλου του Κόσμου...
Κι αφού στον ιερό Βωμό μ' ευλάβεια κοινωνήσω
να με προσμένει, θαλερός κι ωραίος, ο λυτρωμός μου.
Πηγή: Άπαντα, τόμος πρώτος, Γαβριηλίδης, 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου