αιώνες στα σκοτεινά της μνήημης κελιά.
Και ξάφνου μια μέρα απ' το παγερό τους σκοτάδι
πετιεται ολόσωμη του κόσμου η λευτεριά.
Τ' αγάλματα των ποιητών ακίνητα μένουν
απτόητα απ' τον ήλιον κι από την βροχή.
Και ξάφνου μια μέρα οι λαοί που πεθαίνουν
μέσα τους κλείνουν τη δική τους ψυχή.
μέσα τους κλείνουν τη δική τους ψυχή.
Τ' αγάλματα των ποιητών μια μέρα μιλούνε
με της νεολαίας το στόμα. Στ' αγάλματα μπρος
νικιέται ο θάνατος κι ο κόσμος γεννιέται
κι ο κόσμος πεθαίνει στ' αγάλματα μπρος.
Κρίτων Αθανασούλης (1916-1979)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου