Ρώμος Φιλύρας-Χρώματα και ρίγη

Κι έφευγαν τα φθινόπωρα κι έρχονταν οι ανοίξεις
κι εγώ μόνος απόμεινα εδώ στην εξοχή,
προσμένοντας παντοτινά τα θύρα να μ’ ανοίξεις
με μια ανέγνωρη χαρά για κάποια αναψυχή.

Τάχα πως έλπιζα, ζωή καινούργια, στο πλευρό σου
να σ’ αγαπήσω σήμερα ή αύριο πιο πολύ
στο σεληνόφως φανερά, στον αυγινό χορό σου,
στην ηλιοφώτιστη γωνιά, σαν το δειλό πουλί.

Μα έμεινα πάλι, Αβεσσαλώμ πιστός στην ειμαρμένη,
έμεινα μόνος κι έρημος σε μαρτυρίων νυχτιές
στις χειμωνιές τις άνανθες, με μια μόνο ανθισμένη,
στο κρύο, τριανταφυλλιά, στις δυσμικές φωτιές.