Αλέξης Τραϊανός - Δύο ποιήματα

 ΣΗΜΕΙΟ ΜΗ ΔΥΝΑΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Αναπνέοντας στεγνά και σκόνη
Με το κάταγμα του καιρού μες στο άκληρο αίμα
Τα φεγγάρι να βγαίνει συλλογισμένος παραλογισμός
Και ματωμένο κουρέλι απ’ το κεφάλι μου
Φτάνοντας ως το διαμέρισμα με τον χρόνο
Και σε μένα που κεντώ με μικρές ραφές μωβ μαρκαδόρου
Πάνω στο παγωμένο λίπος της πόλης
Απ’ το διαμέρισμα με την κόλαση
Και το καλοκαίρι
Που διαμελίζω τον χρόνο
Σκουντώ τα μεσάνυχτα είκοσι χρόνια πιο πριν
Στο πρόσωπο μιας γυναίκας χαμένης
Χιλιάδες χρόνια προτού γεννηθεί
Το κουτί με τη μουσική
Που σε τοποθετώ στη φρίκη του να υπάρχεις
Γύρω απ’ αυτό το σημείο καμιάς δυνατής επιστροφής
Kοιτάζοντας σε πάλι λίγο γυμνή
Με το ψύχος να εισχωρεί μες απ’ τη σβηστή σόμπα
Και ξέφτια της ρόμπας σου
Ως τις ζαρτιέρες και τα μπικουτί
Σε μια προσπάθεια ξανά επαφής
Με την έστω της ζωής
Μα τηλεφωνείς μόνο σ’ αυτό το καλλυντικό σκοτάδι
Kάποιος που σχηματίζει
Τα υπεραστικά ψηφία του Άδη
Ακούγοντας αυτήν την απέραντη ησυχία και σφαγή
Ή εκείνο το ξαφνικό γύρισμα της μουσικής
Μ’ ένα φλάουτο που ρουφούσε το αίμα σου
Και το ‘στελνε μουσικό πάλι μέσα σου
Χτες Είκοσι χρόνια πιο πριν
Που δεν ξέρω
Ίσως να ήσουν ο εαυτός σου
Σήμερα αυτό το άδειο
Με το μυστήριο του κόσμου ολοκάθαρο να σέρνεται πάνω σου
Εξέλιξη νεκρών κυττάρων

*

ΤΟ ΧΤΙΚΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Το χτικιό στον καθρέφτη
Τόσο αίμα κραγιόν τόσο χλωμό
Χρόνια σαν από λίγο πηλό
Έχοντας αλλάξει σ’ ένα ον από μηδέν εμένα
Μια προσπάθεια μόνο
Από λίγη ουσία στο ποίημα και στον κόσμο
Να καρφώσω αυτήν τη στιγμή
Στον αβέβαιο χρόνο κι ένα κάτι απ’ τον εαυτό μου
Σμπρώχνοντας έναν ακόμη άνεμο στην πυρκαγιά
Απ’ το πρόσωπο της νύχτας και το πρόσωπό μου
Θα ρίξω κι άλλα χαρτιά
Κι ό,τι βρω που πιάνει φωτιά
Κι αυτό εδώ που δεν πιάνει φωτιά
Που είναι από στάχτη
Θα προσπαθήσω ακόμη μια φορά
Μεσάνυχτα άγρια μ’ αυτό το μελάνι
Αυτό το μαύρο καπέλο του νεκροθάφτη
Δίχως όμως κεφάλι
Γιατί τίποτα δεν κάηκε
Όλα συνεχίζουν από πολύ παλιά
Με μια τάξη και στάχτη
Χιλιάδες ψεύτικα κοσμήματα στον ουρανό
Όπως και στη γη φυσικά που δεν προχωρά και πολύ
Από τοπία και τίποτα και τι θα πω
Για ένα ποτήρι δίχως καθόλου ποτό
Γυάλινο σαν το άυλο που γλίστρησε
Προκλασική γαλλική έξω απ’ την κάμαρα
Προς τη θάλασσα
Και γύρισε πάλι εδώ
Δίχως διάθεση καμιάς ματαιότητας και φυγής
Από τοπία και τίποτα και τι θα πω
Αυτός ο κύριος λοιπόν ο θάνατος
Εξήμιση το πρωί
Μ’ ένα μαύρο καπέλο δίχως όμως κεφάλι
Από χιλιάδες έτη φωτός μακριά
Σέρνοντας τη φωνή μου και φεύγοντας
Πίσω από μια μάσκα που ξέφτισε
Όπως ξέφτισε η ζωή
Μ’ ένα βραχνό ραδιόφωνο
Εξήμιση το πρωί
Κι έναν σπήκερ μετέωρο στο μετεωρολογικό δελτίο του άδειου
Μιας μέρας θαυμάσιας και νεκρής
Μιας λέξης στο χαρτί τόσο ψυχρής
Σαν από κάπου αλλού ν’ ακούγεται και ο χρόνος
Σε μια παράλογη κατάσταση αυτού και εμένα
Μ’ ένα μάτι χτικιό μες στα έπιπλα ξένο
Μια στάση πριν απ’ την κόλαση
Από τοπία και τίποτα σ’ ένα φεγγάρι από πολτό

*Από τη συλλογή “Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems” (1977).

Πηγή: https://tokoskino.me/2023/05/07/%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82-1944-1980-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/?fbclid=IwAR0SQI5O97LZCmOrkW8FZdUm6WYZYmIhrB5XAoG79ImNalblm2eEjS5NMjY