Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα
Του Μίλτου Σαχτούρη που το έγραψε
Τρεις θα ήταν ή κόντευε τέσσερις ίσως
Κάποιος αδιάφορος χρόνος στο μαύρο ρολόι της νύχτας
Για τις εφημερίδες του ύπνου
Τους τέσσερις εφήμερους τοίχους
Το σκοτάδι κομμάτι που ερχόταν του εαυτού μου
Από ‘να χώρο θραυσμάτων
Στις ρυτίδες των στίχων ενός θαλασσινού δωματίου
Στις σελίδες ενός περιοδικού καφενείου
Σε μια πλάνη χώρας θαυμάτων
Που από ‘δω μ’ ένα τάλιρο βλέπεται το φεγγάρι
Τον Άρη
Του Κρόνου τον δακτύλιο
Τον στοιχειωμένο πλανήτη
Και τον στοιχειωμένο ποιητή
Αυτό το κεφάλι που βγαίνει από ‘να μπουκάλι
Από μια μπιγκόνια
Από ‘να άλλο δικό μου κεφάλι
Από μιας γυναίκας το σώμα
Μα δεν έχω τίποτα
Αμφιβάλλω μόνο
Αμφιβάλλω
Αν αυτό το σήμα κατατεθέν είναι δικό μου
Αν αυτή η μάρκα του κόσμου είναι δικιά μου
Αν ακόμα κι αυτή η μάρκα του θανάτου είναι δικιά μου
Μα δεν έχω τίποτα
Χειμώνιασα μόνο μέσα σ’ αυτό το πάθος μου
Οργιαστική βλάστηση στα κουτιά των σπίρτων
Άναψα μόνο το τσιγάρο μου
Άλλωστε «αυτό είναι το φως του νου κρύο και πλανητικό»
Ένα μυστικό θα ‘λεγες
Σαν τον άγγελο με το κρίνο
Στάζοντας ολοένα από ‘να σπήλαιο στιλό
Πάνω σ’ ένα πλανήτη νύχτα
Έναν Κρόνο νεκρό
Που από ‘δω δε θα βλέπετε τίποτα
Και τώρα από μιαν άλλη πόλη θα πρέπει να σ’ αποχαιρετίσω
Γιατί αυτή που υπήρχε κάηκε
Γιατί όλα είναι ήσυχα σαν ένα παιγμένο δράμα
Μέσα σε πρόχειρη ζωή
Πρόχειρο φαγητό
Πρόχειρη ηδονή
Κι ο θάνατος πρόχειρος
Έτσι κουνώ τις μέρες μου λίγο λίγο
Προσπαθώ να βγάλω μια δήθεν φωνή
Τρώω καταραμένα ποιήματα
Δίαιτα για θάνατο
Μολυσμένης θάλασσας
Μολυσμένης γενιάς
Μολυσμένης ποίησης
Μολύνθηκα ανίατα μέσα σ’ αυτή την πολιτεία
Που δε θα μ’ ακούς ούτε θα μπορείς να με βλέπεις πια
Έτσι που φόρεσα τα σφραγισμένα φτερά μου
Τα δάχτυλά μου από πυρετό
Παίρνω το χλωμό παιδικό σώμα μου
Τη χλωμή παιδική μου φωτογραφία
Τον χλωμό παιδικό κόσμο μου
Γυρνάω τους καθρέφτες στους νεκρούς
Και σ’ αποχαιρετώ
Πηγή: Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems (1977)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου