Είχαν αλλάξει λόγια ανεπανόρθωτα.
Ωστόσο ζούνε τώρα αγαπημένοι·
τόσο, που οι ίδιοι ολόκαρδα πιστεύουνε
πως τίποτ’ από εκείνα πια δε μένει.
Ούτ’ ένας κόμπος χιόνι στα πιο απόκρυφα
της ύπαρξής τους. Φίλοι τους και ξένοι
τους δείχνουν στην αγάπη για παράδειγμα.
Κι’ όμως, συχνά, που ο ήλιος κατεβαίνει,
και, στο θαμπό το φως, το μάτι δύνεται
πιο καθαρά τα όσα είναι να διακρίνει,
βλέπουνε -σιωπηλοί- πως κάτι ανείπωτο,
στ’ αλήθεια ανεπανόρθωτο έχει γίνει.
από την ανθολογία του Μ. Αναγνωστάκη Η χαμηλή φωνή, Νεφέλη 1990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου