Regressverbot- Ωδή στον Πρίγκηπα

 Σκύψε στην προκυμαία

όταν μακραίνουν τα φώτα της πόλης και πες δεν έμεινε τίποτα στα λιόδεντρα που δένονται με τη θάλασσα. Όπου κι αν πας θ’ αρχίζεις ένα αίσθημα και θα τ’ αφήνεις μισό τελειωμένο Σκύψε και πες δεν έμεινε τίποτα μια ξεραμένη μέδουσα πάνω στο βράχο το χέρι μου ανεπαίσθητα στον ώμο και η μαλακή γραμμή του ορίζοντα στα μάτια σου _ Θα πορευθούμε βαθιά θλιμμένοι μέσα στον δρόμο των αστεριών Ο καθένας στο αστέρι του στη δική του χαρά στα δικά του δάκρυα Όχι χαμόγελα τίποτε πια _ Τη γνώριμη νύχτα τον ουρανό Βροχή μουσικές φωνές Μες στο υγρό σκοτάδι Έλα θα βαδίσουμε σιγά μην ακουστούμε Είμαστε παιδιά κι αγαπούμε τα ωραία καράβια είμαστε παιδιά κι αγαπούμε τη θάλασσα Λάσπες και νερά ο άνεμος ταξιδεύει τραγούδια που σβήνουν _ Στο θαμπό δειλινό στην άδεια αίθουσα οι τοίχοι θυμούνται και κλαίνε Ταξίδεψε στο ωραίο του άστρο στη φωτεινή του τροχιά Ας κρύψουμε τα δάκρυά μας Να μην τα δούμε ποτέ πια _ Καθρέφτες και γυαλιά αναλαμπές και δάκρυα Η μέρα ακίνητη _ τα μάτια μου βουρκώνουν στο λαιμό μου χωνεύονται λυγμοί πού δεν πήρανε σώμα Τώρα βυθίζεσαι σέ κάθε μου ρωγμή _ και μου θυμίζεις το χτύπο της φλέβας στον καρπό κορμί που τόνιωσα θάλασσα της γερασμένης αναμονής Ένα τσιγάρο μόνο στο στόμα καπνίζοντας έναν κόσμο εγκατάλειψης Το λιμάνι απόψε είναι ήρεμο κοιμούνται τα φορτωμένα καράβια _ Αυτό το βράδυ έφυγε ακόμα ένας. Χάθηκε εκεί που σβήνεις ένα ένα τα φώτα σου στον ουρανό και τίποτα δεν είναι πια να ξαναρχίσει Κι εγώ να σκέφτομαι το βράδυ αυτό, να μη μπορώ να μιλήσω τα μάτια υγρά, το στόμα υγρό, τα μαλλιά μουσκεμένα σαν τα παράθυρα σ’ ένα βαγόνι τρίτης θέσης και βλέπεις αόριστα πως τίποτε πια δεν ωφελεί μες στα χαλαρωμένα χέρια και στα πεσμένα μαλλιά σου