Ιωάννα Λιούτσια - Ιεροτελεστία

Κηδεύοντας δυο εαυτούς
προχωρώ μέσα στη νύχτα.
Η βροχή κόπασε.
Το κλάμα μου έγινε γέλιο.
Ο θρήνος μου πήρε τη μορφή ελπίδας.
Δεν έχω τίποτα πια να περιμένω.
Πρόδωσα δύο εαυτούς.

Στον έναν έριξα φαρμάκι
να κάψει όσα τον κράτησαν χρόνια τώρα κλειστό.
Στον άλλον κάρφωσα μαχαίρι,
να εκδικηθεί για χάρη της χειραφέτησής μου.
Και τρίτο πρέπει να επινοήσω τώρα,
ήδη σχεδιάζοντας το θάνατό του.

Απόψε, κηδεύοντας δυο εαυτούς
Θα καθορίσω τη μοίρα αυτής της ύλης.
Τι είναι το σώμα αν όχι πόθος,
αν όχι θέληση,
αν όχι έλξη.
Το σώμα είναι αυτό που αποφασίζει
Κάποια πλευρά του εαυτού ν’ αποτινάξει.
Και τάφος δεν υπάρχει. Ούτε πτώμα.
Οι εαυτοί μας μόνο λόγια που σκορπάνε.