Μαρία Λαϊνά - Ποιήματα

ΤΡΟΠΙΚΟ

 

Ο έρωτας μαζί σου μοιάζει με λαχάνιασμα

σ’ υγρό και κόκκινο τοπίο

στο βάθος ακουμπισμένα φτερά

κλείνουν το χώρο με πυρετικές κινήσεις

καρφωμένες·

αυτό είναι ο έρωτας λοιπόν

αυτές οι μικρές φασκιωμένες φωνούλες

που ιδρώνουν τ’ οξυγόνο

και συσπειρώνουν το κορμί

– στάση ή κίνηση είναι ο φόβος;

έξω ή μέσα;

Ανάμεσα στα πόδια μου τρέχουν

μικρές σταγόνες άμμος

το αίμα των πουλιών.

 

ΑΝΑ ΖΕΥΓΗ

 

Το σκοτάδι δεν είναι φως

όμως ανήκει σ’ αυτό

όπως η μοναξιά δεν είναι έρωτας

κι όμως τον αντικρίζει

μ’ ορθάνοιχτα μάτια

 

Μ’ ορθάνοιχτα μάτια

μες στο σκοτάδι

ο έρωτας παραμονεύει

τη μοναξιά μας.

 

ΓΥΜΝΟ ΣΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

 

Ανάμεσα στις μικρές

και τις μεγάλες λέξεις

διστάζει μια λευκή γραμμή

ίσια κι ακίνητη

ανασαίνει.

Μικρές κλωστές από φως

σε κυλούν απαλά μέσα μου

οι λέξεις μού κρύβουν τα μάτια σου

ίσια κι ακίνητα ·

ανάμεσα στο κόκκινο και το άσπρο

ανασαίνεις.

(ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΠΙΟΥ, 1972)

ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

 

Σαν μικρός παφλασμός έφυγε το κορμί   το υπόλοιπο

πιάστηκε σε μια λεπτομέρεια κι έμεινε εκεί ·

πίσω ακριβώς από το φως της άλλης μέρας.

Μέσα στο στόμα του

ξετυλίγεται ο χρόνος με μεγάλα πηδήματα.

Ανοίγοντας τις θήκες των κυττάρων, τίποτα

που να μην είναι έρωτας, χαλκός ή τρέλα.

Τώρα ο ήχος βγαίνει καθαρός απ’ τα φυλλώματα.

 

ΚΥΡΙΩΣ

 

γλυκαμένη από τον θυσανωτό

μπλε της ψίθυρο

η ποίηση

κυρίως

δυναμώνει τον ήχο

της σιωπής

 

ΨΥΧΙΚΑ ΙΧΝΗ

 

Κανένα σχήμα

εκτός από τη μοναξιά τους

και τη σιωπηλή τους αναμέτρηση με το προσωρινό.

Σαν μόλις γεννημένα άλογα

στα βήματα της νύχτας.

(ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ, 1979)

 

 

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ

 

Σώζεται η αρχή απ’ τους μηρούς

σε άτονο γαλάζιο

τμήμα ποδιού ακόσμητο προς τα αριστερά

και τμήμα απολήξεως φορέματος.

Στο δέρμα διακρίνονται γραμμές

κυρίως οξυκόρυφες.

Ο χώρος του λαιμού διακόπτεται

απ’ τον αριστερό βραχίονα

που φέρεται προς τα επάνω

ενώ μονάχα το δεξί στήθος δηλώνεται

με ελαφρά καμπύλωση.

Από το κάτω μέρος του προσώπου

λείπει το μεγαλύτερο κομμάτι.

Κόκκινα τρίγωνα ή τόξα

σ’ όλο το άσπρο του βολβού.

Σώζεται επίσης η κορδέλα των μαλλιών

και η στροφή του σώματος

που ασφαλώς προϋποθέτει

ανάλογες κινήσεις των χεριών.

 

Λείπει το έδαφος του έρωτα.

(ΔΙΚΟ ΤΗΣ, 1985)

 

[ΒΑΡΑΝΑΣΙ]

 

Το θέλγητρο της φρίκης

αν όχι πάντοτε καθολικό

ισχύει οπωσδήποτε

 

και ήταν αρκετή

παρόλο που αυτή η ιστορία

δεν οδηγούσε πουθενά.

 

Η άσκοπη διέγερση της φαντασίας

έπαιρνε χρυσαφένιο χρώμα

και μούδιαζε σιγά σιγά

ρέοντας απ’ το ένα χέρι προς το άλλο.

 

Άφησε χάμω το κανάτι πλάι στο ποτάμι

και τα θυμήθηκε όλα

τριξίματα και ψιθύρους που αλλάζαν χρώμα γύρω απ’ τα σπίτια

βαθιά κενά στον ουρανό

 

αλλά δεν έφυγε

γιατί η ιστορία του είχε πεθάνει.

 

Ο Αύγουστος ήταν πολύ ζεστός·

λέγοντας χρόνο εννοούμε κάτι που συμβαίνει.

(ΡΟΔΙΝΟΣ ΦΟΒΟΣ, 1992)

 

 

ακόμα και η σαύρα

βλέπει το μισοφέγγαρο

στην πέτρα

 

 

*

 

α, το αστέρι μου έσβησε

έσβησε το μικρό μου λύχνο

και η καρδιά μου έσβησε κι αυτή

 

ακούω τ’ όνομά μου

πρώτη φορά

καμιά πληγή δεν με φτάνει

 

αδιαφανής ακουαρέλα

(ΜΙΚΤΗ ΤΕΧΝΙΚΗ, 2012)

 

Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/mesa-stin-apali-vrochoula/