ΜΙΣΟΞΥΠΝΗΣΑ (πρωί της 2ας Αυγούστου του 1992) στο ξενοδοχείο «Ο δειλός λαγός» της πόλης Μπουρζ, έχοντας δει ένα όνειρο. Ήταν κάτι όχι απόλυτα συγκεκριμένο. Έδειχνε να κατάγεται απ’ τους «Τρεις Σωματοφύλακες» του Δουμά. Η τελευταία φράση του διαλόγου μεταξύ δύο αυλικών, καθόλου ασαφής, έλεγε επί λέξει το εξής: «Ένα μεγάλο δημόσιο γεγονός εκτοπίζει τις προσωπικές έγνοιες». Την είχα συγκρατήσει ως νόημα ακέραια, πράγμα το οποίο μετά κάθε όνειρο μοιάζει κατόρθωμα, πρόλαβα μάλιστα να κάνω τη σκέψη ότι αποτελεί χρήσιμη ιδέα για τον χειρισμό των μαζών και ότι θα μπορούσα να την ιδιοποιηθώ συγγραφικά. Η μόνη επιφύλαξη ήταν ότι επρόκειτο για φράση ενός ξένου, πράγμα όμως που αντιπαρήλθα, αφού ως «δημιουργός»των προσώπων είχα αυτονόητα δικαιώματα στον λόγο τους. Να λοιπόν που με μακρινή αφετηρία κάποιες παιδικές αναγνώσεις εμφανίζεται ακόμα και στον ύπνο εκείνο το κλασικό ζήτημα της αφήγησης: «Στο σημαντικό έργο ο ήρωας παράγει δικές του ιδέες. Στο μέτριο είναι το ηχείο για τις απόψεις του συγγραφέα».
( Κώστας Μαυρουδής , από το βιβλίο "Οι κουρτίνες του Γκαριμπάλντι", Νεφέλη, 2006)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου