Αλέξανδρος Μάτσας-Αντάμωσις

Ανάμεσα στα δυο μας σώματα

διπλώθηκε τσαλακωμένος ο Καιρός,

με τεθλασμένες διαστάσεις και

προοπτικές.

Αφή και μύρα και γεύσις κι ηδονή

είχαν ισοπεδώσει μες στο σκότος

ανάμνηση και παρουσία, παρελθόντα

και παρόν.

Έγινε πάλι το κορμί σου μέγας

κρατήρ μέθης αστείρευτης· και χύτρα

για δηλητήρια δίδυμα της μνήμης και

της λήθης.

Κάθε θωπεία νεκρανάσταινε τοπία

κι ώρες μες στις αισθήσεις χαραγμένες,

σαν παλιός δίσκος γραμμοφώνου που ξανάβρε

τη βελόνα.

Κι εγέρθηκαν τα νιάτα τα σκληρά

από το μνήμα της ίδιας μας της σάρκας,

ταριχευμένα στις πολύτιμες τέφρες

των ημερών.

Κι ανέτειλαν, μες στα κλεισμένα βλέφαρα,

λάμψεις κι ινδάλματα, κι εκείνα τα αλλόκοτα

που χωρίς λόγον επιπλέουν πάντα

στις πλημμύρες.

Έτσι, το σκότος μάς προστάτευσε για λίγο

απʼ τους καθρέπτες κι απʼ τα βλέμματά μας

σαν κιβωτός πάνω στον ήσυχο κατακλυσμό

του Χρόνου.

Αλέξανδρος Μάτσας (1910 - 1969)

«ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΕΚΛΟΓΗ»