… τόσο ενωμένος μαζί της που όλο της το δέρμα ήταν δέρμα μου, μια κοινή κατάρρευση μες στην πράσινη φλόγα των κλειστών της ματιών, μαλλιά και πόδια μπλεγμένα, κι ο ερχομός της σκιάς που γλιστρούσε όπως τα σώματά μας σ’ ένα μπερδεμένο κουβάρι από χάδια και παράπονα, κάθε λέξη να έχει καταργηθεί μες στο μουρμουρητό εκείνης της αποδέσμευσης που μας ελευθέρωνε και μας επέστρεφε στην κατάσταση του ατόμου, στην επίγνωση πως αυτό το χέρι ήταν το χέρι της και πως το στόμα μου έψαχνε το δικό της σαν κάλεσμα στη συμφιλίωση, σε μια συνάντηση αλμυρή, όλο ψελλίσματα και μοιρασμένα όνειρα.
Χούλιο Κορτάσαρ / Το βιβλίο του Μανουέλ, σελ. 473, μτφρ. Βασιλική Κνήτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου