«Καταλαβαίνεις έναν καλό δάσκαλο, λέει ο Σαφουάν, από το πώς αντιδρά εάν ανεβαίνοντας στην έδρα παραπατήσει. Πώς θα χειριστεί αυτό το στραβοπάτημα; Θα αναδιατάξει αμέσως, χωρίς να δυσφορεί, την εικόνα του, προσποιούμενος ότι δεν συνέβη τίποτα; Θα αποδοκιμάσει εκνευρισμένος τις περιπαικτικές αντιδράσεις των παιδιών; Θα προσπαθήσει αδέξια να κρύψει την αμηχανία του; Ή παίρνοντας αφορμή από αυτό το απρόοπτο θα δείξει στους μαθητές του ότι η θέση του δασκάλου έχει αβεβαιότητες και αμφιταλαντεύσεις, ότι τίποτα δεν τη διασφαλίζει από τις αντιξοότητες της ζωής;
Θα βρει τότε την ευκαιρία να τονίσει ότι η αυθεντική και παθιασμένη μελέτη δεν είναι ποτέ απαλλαγμένη από στραβοπατήματα, διότι το παραπάτημα, το χωλό βήμα, η αποτυχία καθιστούν δυνατή την αναζήτηση της αλήθειας. Παραπάτημα είναι το απρόβλεπτο της ζωής με το οποίο η γνώση πρέπει να αναμετρηθεί. Σίγουρα, υπάρχουν δάσκαλοι που μετέρχονται τη γνώση με σκοπό να φράξουν το κενό που το απρόβλεπτο της ζωής παρεισάγει αναγκαστικά σε κάθε μορφή γνώσης. Υπάρχουν δάσκαλοι που διαχωρίζουν τη γνώση από τη ζωή και που προσφέρουν στους μαθητές τους θνησιγενείς έννοιες και τίποτα άλλο. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει παραπάτημα, αλλά ρουτίνα. Δεν υπάρχει ερωτική ζωντάνια της γνώσης, μονάχα μια στείρα χρήση της».
Massimo Recalcati, "Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ - Για την ερωτική διάσταση της διδασκαλίας". Εκδόσεις Κέλευθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου