Paulo Freire - Δέκα επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν

 

… Απέναντι στην ελεγχόμενη συχνά γραφειοκρατική διεκπεραίωση των διδακτικών μας καθηκόντων οι παιδαγωγικές αντιλήψεις του PAULO FREIRE όχι μόνο συνεισφέρουν στον προβληματισμό για το ρόλο της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά και αποκαλύπτουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Μιλάμε για μια απελευθερωτική παιδαγωγική πράξη, που κάνει τον άνθρωπο περισσότερο άνθρωπο και ανοίγει δρόμους προς την ελευθερία, προς μια πιο δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία..

1. Από την πρώτη επιστολή: Διαβάζοντας τη λέξη διαβάζουμε τον κόσμο!

• Διδασκαλία = ανάγνωση, αναζήτηση

• Διδάσκω πραγματικά = παίρνω κριτική θέση στη διαδικασία της ανακάλυψης

• Μελετώ = αποκαλύπτω

• Διδασκαλία = όχι απλή μεταφορά γνώσης αλλά κριτικός τρόπος κατανόησης και αντίληψης της ανάγνωσης της λέξης και του κόσμου, του κειμένου και του πλαισίου του

• Ο δάσκαλος διαθέτει τα βασικά εργαλεία (όπως ο χτίστης) στη δουλειά του

• Η κατανόηση είναι μια κατεργασία που προϋποθέτει τη συνέργεια δασκάλου μαθητή και τη σωστή χρήση των απαιτούμενων εργαλείων

• Η γνώση θα πρέπει να προβάλλεται ως διαδικασία απαραίτητη για κάτι

• Μετά πρέπει να μάθουμε πώς να μαθαίνουμε

• Αυτό προϋποθέτει αγάπη για τη γνώση

• Η μελέτη πηγή απόλαυσης και χαράς: ασφαλής δείκτης μιας φιλόδοξης εκπαίδευσης!

• Μια κριτική ανάγνωση των κειμένων και του κόσμου έχει να κάνει με αλλαγές που συντελούνται εντός τους.

2. Δεύτερη επιστολή: Μην αφήνεις να σε παραλύει ο φόβος για ό,τι σε δυσκολεύει!

• Παρακίνησε τους μαθητές σου να θέσουν σε κίνηση τη φαντασία, την περιέργεια και την κριτική σκέψη τους μπροστά σε κάθε εμπόδιο

• Ενθάρρυνέ τους να βλέπουν το κάθε εμπόδιο ως μια νέα πρόκληση

3. Τρίτη επιστολή: Αγάπησε με πάθος τη διδασκαλία σου!

• Με τη διδασκαλία συμβάλλεις στη σταδιακή αλλαγή των μαθητών

• Δίνεις νόημα στην παρουσία τους στον κόσμο

• Με τη μετάδοση της γνώσης πολεμάς κάθε αυθαιρεσία και κάθε αλαζονεία

4. Τέταρτη επιστολή: Τα προσόντα του προοδευτικού δασκάλου

• Η ταπεινοφροσύνη (συνδυασμένη με αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό και σεβασμό για τους άλλους): Κανείς δεν τα ξέρει όλα. Κανείς δεν τα αγνοεί όλα. Όλοι ξέρουμε κάτι. Όλοι αγνοούμε κάτι!

• Να είσαι πάντα έτοιμος να διδάξεις και να διδαχθείς

• Κάθε αυταρχισμός οδηγεί στην άκριτη συμμόρφωση και σημαίνει ασέβεια για τα πλάσματα –τους μαθητές μου- που μου έχουν εμπιστευτεί

• Πλάι στην ταπεινοφροσύνη πρέπει να βρίσκεται η αγάπη στους μαθητές και στην πράξη της διδασκαλίας

• Πρόκειται για ένα είδος εξοπλισμένης αγάπης χωρίς την οποία οι δάσκαλοι δεν θα μπορούσαν ν’ αντέξουν την κρατική και κοινωνική αδικία και περιφρόνηση.

• Η μαχητική αυτή αγάπη με οπλίζει με θάρρος να αγαπήσω το όραμά μου και να αγωνιστώ γι’ αυτό.

• Μια άλλη αρετή είναι η ανεκτικότητα. Χωρίς αυτήν δεν είναι εφικτό κανένα παιδαγωγικό έργο. Καμιά δημοκρατική εμπειρία. Καμιά προοδευτική εκπαιδευτική πράξη. Είμαι ανεκτικός δεν σημαίνει ότι συναινώ στο μη εφικτό. Δεν συγκαλύπτω την αυθάδεια. Ανεκτικότητα είναι η αρετή που μας μαθαίνει να ζούμε με το διαφορετικό. Μας διδάσκει να μαθαίνουμε απ’ αυτό και να το σεβόμαστε.

• Όμως προσοχή: κανένας δεν μπορεί να διδαχθεί την ανεκτικότητα σ’ ένα περιβάλλον ανευθυνότητας που δεν παράγει δημοκρατία! Η πράξη της ανοχής προϋποθέτει περιβάλλον στο οποίο μπορούν να τίθενται όρια και αρχές σεβαστές.

• Η αποφασιστικότητα: η λήψη αποφάσεων προϋποθέτει την ελευθερία. Η λήψη αποφάσεων είναι συχνά ρήξη. Πρέπει όμως να απέχει από την αυθαιρεσία. Η χαλαρότητα είναι χειρότερη από την κατάχρηση εξουσίας.

• Το ιδανικό: παίρνουμε αποφάσεις μαζί με τους μαθητές μας, αφού αναλύσουμε το πρόβλημα. Άλλες φορές η απόφαση που πρέπει να ληφθεί ανήκει στο πεδίο αρμοδιότητας του εκπαιδευτικού.

• Η αναποφασιστικότητα φανερώνει έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αλλά η αυτοπεποίθηση είναι απαραίτητη για όποιον έχει αναλάβει ευθύνες όπως να διοικεί μια τάξη.

• Ο προοδευτικός εκπαιδευτικός βιώνει διαρκώς την ένταση μεταξύ υπομονής και ανυπομονησίας. Στην ισορροπία αυτή εντάσσεται και η λεκτική φειδώ. Να μην χάνουμε τον έλεγχο των λόγων μας. Να μην υπερβαίνουμε τα όρια του συνετού αλλά και ενεργητικού λόγου. Ο λόγος του υπομονετικού είναι πάντα κόσμιος. Ο καλοσυνάτος λόγος μπορεί να γεννήσει την ψευδαίσθηση ότι όλα επιτρέπονται. Ο νευρικός και ανεξέλεγκτος λόγος καταλήγει σε ασυνέπεια και ανευθυνότητα. Δεν αρκεί να αγαπάς. Πρέπει να ξέρεις πώς να αγαπάς.

• Ο εκπαιδευτικός πρέπει να υπερασπίζεται τη χαρά της ζωής, να προσφέρει ολοκληρωτικά τον εαυτό του στη ζωή! Να συμβάλλει στη δημιουργία ενός χαρούμενου και ευτυχισμένου σχολείου. Να εργάζεται για ένα σχολείο- περιπέτεια, ένα σχολείο που πάει μπροστά, που δεν φοβάται να ριψοκινδυνεύει, που απορρίπτει τη στασιμότητα. Που μιλά, που συμμετέχει, δημιουργεί, αγαπά, φαντάζεται, αγκαλιάζει με πάθος και λέει ναι στη ζωή. Που δεν αφήνεται στη μοιρολατρική παραίτηση «και τι μπορώ να κάνω»;

• Δεν υπάρχει ζωή και πρόοδος και εξέλιξη χωρίς αγώνα και σύγκρουση!

• Υπέρτατο, τέλος, χρέος του εκπαιδευτικού είναι να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του: το δικαίωμα της ελευθερίας στη διδασκαλία, της κριτικής, το δικαίωμα των καλύτερων συνθηκών άσκησης του εκπαιδευτικού του έργου, το δικαίωμα να επιμορφώνεται και να αμείβεται σωστά. Το δικαίωμα να γίνονται σεβαστά από την πολιτεία τα δικαιώματά του!

5. Πέμπτη επιστολή: Η πρώτη μέρα στο Σχολείο.

• Ο εκπαιδευτικός δεν είναι άτρωτος. Είναι άνθρωπος, όπως και ο μαθητής. Μειονέκτημα για τον εκπαιδευτικό δεν είναι η ανασφάλεια και ο φόβος, αλλά η αδυναμία του να αγωνιστεί να ξεπεράσει το φόβο. Ο φόβος της πρώτης μέρας είναι απολύτως φυσιολογικός. Η ενδεδειγμένη στάση: ειλικρίνεια! Το καλύτερο είναι να πούμε στους μαθητές μας πώς νιώθουμε τη συγκεκριμένη στιγμή, δείχνοντας πως είμαστε άνθρωποι κι έχουμε όρια.

• Όταν αντιμετωπίζουμε το φόβο, κάνουμε το πρώτο βήμα να τον μετατρέψουμε σε θάρρος.

• Από την πρώτη μέρα ο εκπαιδευτικός κατανοεί και σέβεται τις προτιμήσεις των μαθητών του, τον τρόπο που μιλούν, που αντιδρούν… Είναι όλα μέρος της πολιτισμικής τους ταυτότητας, από την οποία δεν λείπει και το στοιχείο της κοινωνικής τάξης. Ο εκπαιδευτικός παρατηρεί και καταγράφει. Μελετά και ξαναμελετά όσα καταγράφει. Βοηθά την τάξη να κατανοήσει τον εαυτό της ως κείμενο.

• Από την ώρα αυτή ο εκπαιδευτικός θεμελιώνει μια σχέση σεβασμού και αφοσίωσης με την τάξη. Δεν περιορίζεται στη μηχανιστική διεκπεραίωση της ύλης. Κατανοεί το περιβάλλον του μαθητή και μπορεί να εξηγήσει την τραγική πολλές φορές ύπαρξη πολλών μη προνομιούχων μαθητών (που δεν βλέπουν όνειρα, μόνο εφιάλτες).

• Χρειαζόμαστε λοιπόν τον επαγγελματικά ικανό και ευαίσθητο δάσκαλο. Όχι απλώς μια μητέρα που κανακεύει. Ο δάσκαλος αυτός δεν φοβάται την τρυφερότητα, δεν είναι κλειστός απέναντι στις συναισθηματικές ανάγκες των ανθρώπων που του έχουν εμπιστευθεί. Δεν είναι άδειος από ζωή και αισθήματα. Κυριαρχείται από την αγάπη. Δεν μπορεί να διδάσκει την ύλη του σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο.

• Από την πρώτη μέρα στην τάξη ο δάσκαλος πρέπει να δείξει στους μαθητές του τη σημασία της φαντασίας για τη ζωή! Να τονίσει το δικαίωμα που έχουν να φαντάζονται, να ονειρεύονται και να αγωνίζονται για τα όνειρά τους!

6. Έκτη επιστολή: Η σχέση με τους μαθητές: θεμελιώδης, περίπλοκη και δύσκολη!

• Βάση: ο συγκροτημένος και συνεπής λόγος. Η λογοδοσία.

• Οι μαθητές πρέπει να μάθουν: 1. ότι είναι θεμιτό ν’ αλλάζει κανείς θέση, όταν αλλάζουν τα δεδομένα, 2. να αναζητούν τους λόγους που τους έκαναν ν’ αλλάξουν

• Μόλις οι εκπαιδευτικοί αρχίσουν τη διαδικασία της λογοδοσίας, σιγά-σιγά θ’ αρχίσουν να κάνουν το ίδιο και οι μαθητές.

• Τι μπορεί να πει όμως κανείς για το δάσκαλο που διδάσκει και απαιτεί συνέπεια, είναι όμως ο ίδιος ασυνεπής;

• Ο δάσκαλος έχει πολλά να διδάξει στα παιδιά, πέρα από τη διδακτέα ύλη

• Οι μαθητές δοκιμάζουν συχνά τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος πρέπει να δεχτεί ότι κάποιος μπορεί να τον αμφισβητήσει.

• Είναι δικαίωμα του μαθητή να αμφισβητεί και να εκφράζει δημόσια την αμφιβολία του. Είναι καθήκον του δασκάλου να αποδεικνύει κάθε στιγμή την αλήθεια των λόγων του. Και να ελέγχει την αστήρικτη κριτική.

• Ο δάσκαλος οφείλει να είναι ταπεινός. Να δέχεται ότι δεν είμαστε τέλειοι ούτε αλάθητοι.

• Εξαιρετικά ωφέλιμο: ν’ αφιερώνουμε λίγο χρόνο κάθε δυο μέρες και να καταγράφουμε με τους μαθητές μας αναλυτικά και κριτικά τη γλώσσα και την πρακτική μας. Στιγμές που μας κέντρισαν θετικά ή αρνητικά. Μαθαίνουμε έτσι να παρατηρούμε, να αναλύουμε και εδραιώνουμε μια ειλικρινή συνεργασία.

7. Έβδομη επιστολή: Από το μιλάω στους μαθητές μου, στο μιλάω με τους μαθητές μου!

• Τήρηση κανόνων – αποστασιοποίηση από το «όλα επιτρέπνται» που ενισχύει τον αυταρχισμό

• Η έλλειψη πειθαρχίας δυναμώνει το φόβο απέναντι στην ελευθερία

• Ο δημοκρατικός δάσκαλος δεν υιοθετεί την απειθαρχία, την ασυνέπεια, το «άς το έτσι για να δούμε τι θα συμβεί»

• Μιλώντας στους μαθητές και με τους μαθητές συμβάλλουμε στη διαμόρφωση υπεύθυνων και με κριτική σκέψη πολιτών.

• Η δημοκρατία, όπως κάθε όραμα, δεν φτιάχνεται με διακηρύξεις αλλά με περίσκεψη και καλλιέργεια. Δεν είναι ο λόγος μου που δηλώνει ότι είμαι δημοκράτης, ότι δεν είμαι ρατσιστής, αλλά οι πράξεις μου. Οι πράξεις μου μαρτυρούν αν είμαι πιστός στο λόγο μου.

8. Όγδοη επιστολή: Πολιτισμική ταυτότητα και παιδεία

• Είμαστε προγραμματισμένοι να μαθαίνουμε. Η μάθηση και η αναζήτηση αποτελούν μέρος της ύπαρξής μας στον κόσμο.

• Είμαστε προορισμένοι να δημιουργούμε πολιτισμό. Η παιδεία είναι η κατεξοχήν πολιτισμική έκφραση. Είναι η περηφάνια του ανθρώπου γι’ αυτό που αποκτά, πέρα απ’ αυτό που κληρονομεί.

• Η γνήσια παιδεία αντιμάχεται την ισχυρή μας τάση να θεωρούμε ότι αυτό που είναι διαφορετικό από μας είναι κατώτερο.

9. Ένατη επιστολή: ανάμεσα στο θεωρητικό και στο πραγματικό πλαίσιο

• Είμαστε τα μόνα όντα με την ικανότητα να είμαστε ταυτόχρονα και τα αντικείμενα και τα υποκείμενα των σχέσεων που συνυφαίνουμε με τους άλλους.

• Δημιουργούμε την ιστορία κι αυτή μας δημιουργεί και μας ξαναδημιουργεί

• Ξεκινώντας από ένα αναγκαίο θεωρητικό πλαίσιο, πρέπει να αποστασιοποιούμαστε ταυτόχρονα απ’ αυτό και να σκεφτόμαστε την πράξη. Είναι αδύνατο να διδάξω την ύλη χωρίς να γνωρίζω πώς σκέφτονται οι μαθητές μου στο πλαίσιο της καθημερινής τους ζωής. Χωρίς να γνωρίζω τι ξέρουν ανεξάρτητα από το σχολείο, ώστε να τους βοηθήσω να γνωρίσουν καλύτερα αυτά που ήδη ξέρουν και να τους διδάξω αυτά που δεν ξέρουν.

10. Δέκατη επιστολή: και πάλι για το ζήτημα της πειθαρχίας

• Μας λείπει η πειθαρχία στο σπίτι, στο σχολείο, στο δρόμο, στην κυκλοφορία. Η ανομία και η έλλειψη ευθύνης είναι ασέβεια για τον άλλο. Ασέβεια για τη δημοκρατία, αφού μόνο με την υπευθυνότητα πολεμάμε την αδικία και την ανευθυνότητα του συστήματος.

• Χωρίς πειθαρχία δεν δημιουργεί κανείς πνευματικό έργο. Ποια είναι όμως η υγιής πειθαρχία; Πως θα βρούμε την ισορρόπηση ανάμεσα στην εξουσία και την ελευθερία, πώς θα ξεπεράσουμε μικρόψυχες πολιτικές, πώς θα πούμε όχι στα ατομικιστικά συμφέροντα και πώς θ’ αφήσουμε στην άκρη τις αυταπάτες του σχολαστικού παιδαγωγού; Απαιτώντας ηθικές αρχές πώς θα απομακρυνθούμε από την ασχήμια του πουριτανισμού και θα στοχεύσουμε στην ομορφιά και στην καθαρότητα; Δεχόμενοι την επιστημονική υπευθυνότητα, πώς θα απορρίψουμε τις στρεβλώσεις του επιστημονισμού;

• Στους σκοπούς αυτούς πρέπει να αφοσιωθούμε και όχι στη μονοδιάστατη λογική της μετάδοσης γνώσεων στους μαθητές.

• Μόνο εφόσον οι μαθητές γίνουν σκεπτόμενα υποκείμενα και αναγνωρίσουν ότι είναι εξίσου σκεπτόμενα υποκείμενα με τους δασκάλους, είναι δυνατόν να γίνουν παραγωγικά υποκείμενα του νοήματος ή της γνώσης του αντικειμένου. Στη διαλεκτική αυτή κίνηση η διδασκαλία και η μάθηση γίνονται γνώση και εκ νέου γνώση. Οι μαθητές γνωρίζουν αυτό που δεν γνώριζαν και οι δάσκαλοι κατακτούν εκ νέου αυτό που γνώριζαν ήδη.

• Ναι, ονειρεύομαι, επειδή ως ιστορική οντότητα αν δεν ονειρεύομαι, δεν μπορώ να είμαι οντότητα.

• Ονειρεύομαι, γιατί ο στόχος μου είναι ψηλός: να συμβάλω στη δημιουργία του ελεύθερου πολίτη, όπως τον οραματίστηκε ο Αριστοτέλης, και η ιδιότητα του πολίτη προϋποθέτει πειθαρχία και ελευθερία. Η ιδιότητα του πολίτη δεν αποκτιέται τυχαία. Είναι μια διεργασία που ποτέ δεν τελειώνει και που πάντα πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν. Ονειρεύομαι, γιατί κάθε δημοκρατική εκπαίδευση είναι εκπαίδευση για την ιδιότητα του πολίτη. Του υπεύθυνου, του έντιμου, του συνεπούς και γι’ αυτό ευτυχισμένου πολίτη! Ο σεβασμός στους μαθητές μου προκύπτει από τη λογοδοσία μου στο ζήτημα της προσφοράς μου στην ιδιότητα του πολίτη.

 Paulo Freire, Δέκα επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν, μτφρ.: Τάσος Λιάμπας, εκδόσεις Επίκεντρο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Paulo Regulus Neves Freire γεννήθηκε στο Recife, του Pernambuco της Βραζιλίας στις 19 Σεπτεμβρίου του 1921. Πέθανε στις 2 Μαίου το 1997. Εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων που δημιουργήθηκαν από την παγκόσμια οικονομική κατάρρευση του 1929, η οικογένεια του Freire αναγκάστηκε να φύγει από το Recife. Εγκαταστάθηκαν στο Jaboatao όπου ο Paulo πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ζωής και της εφηβείας του. Στο Jaboatao, ξεκίνησε να ενδιαφέρεται για τον κόσμο γύρω του.

Ο Freire επέστρεψε στο Recife να παρακολουθήσει το γυμνάσιο. Ο πατέρας του Freire πέθανε το 1934, όταν ο ίδιος ήταν δεκατριών. Το 1943 ξεκίνησε τη Νομική Σχολή, το 1944 παντρεύτηκε την Elza Maia Costa Oliveira, δασκάλα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ξεκίνησε να κάνει την πρακτική του στη Νομική, αλλά σταμάτησε πριν ξεκινήσει την υπεράσπιση του πρώτου του πελάτη. Όπως ο ίδιος δήλωσε «Από τη στιγμή που παντρεύτηκα ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για τα προβλήματα της εκπαίδευσης με ένα συστηματικό τρόπο».

Ο Freire υποστηρίζει πολύ έντονα ότι η οικειότητά του με το μαρξισμό δεν τον απομάκρυνε ποτέ από το Χριστό: «Δεν κατάλαβα ποτέ πώς να συμφιλιώσω την πίστη μου στο Χριστό με την εκμετάλλευση άλλων ανθρώπινων όντων, ή να συμφιλιώσω την αγάπη μου για το Χριστό με τις φυλετικές και εθνικές διακρίσεις. Για τον ίδιο λόγο, δεν θα μπορούσα ποτέ να συμφιλιώσω την ομιλία απελευθέρωσης του αριστερού με τη μεροληπτική πρακτική του αριστερού όσον αφορά στις εθνικότητες, τα δύο φύλα, και τις κοινωνικές τάξεις. Τι συγκλονιστική αντίφαση να είναι κάποιος συγχρόνως αριστερός και ρατσιστής!» Το 1946, αναλαμβάνει ως διευθυντής του υπουργείου Παιδείας του Pernambuco και του πολιτισμού του SESI (η κοινωνική υπηρεσία της βιομηχανίας). Στην Παιδαγωγική της Ελπίδας, ο Freire αναλύει τη σημασία των δέκα χρόνων του στο SESI, μία εμπειρία που του παρείχε την εμπειρική βάση για τη διδακτορική του διατριβή (1959) και το πρώτο του βιβλίο, Η Εκπαίδευση ως Άσκηση Ελευθερίας, μία δουλειά που τελείωσε και εξέδωσε στα πρώτα χρόνια της εξορίας του στη Χιλή (1965). Το 1957 ο Paulo διορίστηκε στο «SESI’s Pernambuco Regional Chapter’s Division of Research and Planning» και άρχισε να ταξιδεύει Βορειοανατολικά ως σύμβουλος σε άλλα προγράμματα του SESI. Ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος του Ινστιτούτου Capibaribe στην Recife, το οποίο παραμένει ένα γνωστό (ιδιωτικό) σχολείο όσον αφορά στη δέσμευση για μια υψηλού επιπέδου επιστημονική και ηθική εκπαίδευση και δημοκρατική θέση. Ήταν ακόμη μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλευτικού Διοικητικού Συμβουλίου της Recife. Το 1959 διορίστηκε Καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Εκπαίδευσης στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1961 έγινε Διευθυντής του τμήματος Πολιτισμού και Αναψυχής της πόλης στο τμήμα Πολιτισμού και Αρχαιότητας της Recife. Το 1963 έγινε ένα από τα δεκαπέντε «Πρωτοπόρα Μέλη Συμβουλίου» που διαλέχτηκαν από τον Κυβερνήτη Miguel Arraes να προεδρεύσουν σε θέματα εκπαίδευσης και πολιτισμού στο Pernambuco.

Εκτός από την ακαδημαϊκή και θεσμική ζωή του, ο Freire συμμετείχε στα κινήματα για την εκπαίδευση στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Τα πιο σημαντικά από αυτά τα κινήματα ήταν τα εξής: «Movement for Popular Culture (MCP) in Recife», «the Cultural Extension Service (SEC) at the University of Recife» και «the Bare feet can also learn to read» «Campaign in the neighboring state of Rio Grande do Norte» όπου ο Freire είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει για πρώτη φορά τη μέθοδό του με 300 καλλιεργητές ζαχαροκάλαμου στο χωριό Angicos το 1963. Όταν το πείραμα ολοκληρώθηκε με επιτυχία, τον κάλεσε ο Πρόεδρος Joao Belchior Goulart να εφαρμόσει μία εθνική εκστρατεία βασικής εκπαίδευσης. Το πρόγραμμα στόχευε να κάνει 5 εκατομμύρια ενήλικες εγγράμματους και πολιτικά προοδευτικούς μέσα στον πρώτο χρόνο. Σύμφωνα με τον τότε εθνικό νόμο, οι ενήλικες μπορούσαν να ψηφίσουν μόνο αν ήταν λειτουργικά εγγράμματοι σε κάποιο βαθμό. Για χρόνια αυτός ο περιορισμός λειτουργούσε στο Βραζιλιάνικο εκλογικό σύστημα υπέρ της ηγεμονικής ολιγαρχίας. Τώρα οι φεουδάρχες απειλούνταν από την πιθανότητα οι αγρότες να οργανώνονταν σε ενώσεις, να γίνονταν εγγράμματοι και έτσι να αυξηθούν οι ομάδες των ψηφοφόρων. Το coup d’etat της 31ης Μαρτίου 1964 επέβαλε το στρατιωτικό νόμο, ο οποίος διήρκεσε πάνω από 20 χρόνια. Ο Freire συλλήφθηκε δύο φορές και φυλακίστηκε στην Olinda και στην Recife για πάνω από δύο μήνες πριν να λάβει πολιτικό άσυλο στην Βολιβιανή πρεσβεία στο Ρίο και να μεταβεί στο La Paz όπου το υψόμετρο και η πολιτική αβεβαιότητα χειροτέρεψαν την υγεία του και έφυγε μέσα σ’ ένα μήνα για το Santiago, στη Χιλή.

Στα δεκαέξι σχεδόν χρόνια εξορίας, ο Freire έμεινε σε τρία μέρη: στο Santiago (1964-69) όπου δούλεψε ως εκπαιδευτικός ενηλίκων για δύο οργανισμούς που ασχολούνταν με την αγροτική ανάπτυξη, στο Cambridge, Massachusetts (1969-70) όπου δίδαξε για δέκα μήνες στο Harvard και στη Geneva, Switzerland (1970-79) όπου δούλεψε και ταξίδεψε υπό την αιγίδα του παγκόσμιου Συμβουλίου των εκκλησιών ως πρεσβευτής της βασικής εκπαίδευσης στον τρίτο κόσμο. Με αυτήν την ιδιότητα, ταξίδεψε τον κόσμο, μιλώντας για τις ιδέες και την εμπειρία του και συμμετέχοντας σε σεμινάρια, διασκέψεις, συνέδρια και συμβάλλοντας σε επαναστατικές κυβερνήσεις στην Αφρική, την Κεντρική Αμερική και την Καραϊβική.

Ο Freire επέστρεψε στην Βραζιλία το 1980 με το όνειρο να ξαναδουλέψει μετά την απουσία δεκαέξι χρόνων. Του προσφέρθηκε θέση καθηγητή στο Catholic University of Sao Paulo (PUC) και στο State University of Campinas (UNICAMP).

Το 1988, το κόμμα των εργατών, στου οποίου την ίδρυση ο Freire είχε βοηθήσει, κέρδισε τις δημοτικές εκλογές στο Sao Paulo. Του πρότειναν να αναλάβει τη θέση του Δημοτικού Γραμματέα Εκπαίδευσης στην κυβέρνηση του Mayor Luiza Erundina. Μετά από δύο εξαντλητικές χρονιές που προσπάθησε να εφαρμόσει ένα νέο εκπαιδευτικό μοντέλο στα σχολεία της πόλης, στα οποία φοιτούσαν σχεδόν ένα εκατομμύριο παιδιά, διοικούσε ένα καινούριο πρόγραμμα για την εκπαίδευση ενηλίκων. Παρότι η εκπαίδευση ενηλίκων είχε αφεθεί στις μη κυβερνητικές οργανώσεις, βασιζόταν στη μεθοδολογική φιλοσοφία του. Ο ίδιος εκείνη την περίοδο αποφάσισε να μεταφέρει τις αρμοδιότητές του σε μία ομάδα συνεργατών του και αυτός να ασχοληθεί με τη διδασκαλία και τη συγγραφή. Πέθανε, όπως και έζησε, δεσμευμένος σε ακατάπαυστη διανοητική εργασία και εμπνευσμένος από την προσπάθεια των βραζιλιάνων ανθρώπων για μία δίκαιη και τη δημοκρατική κυβέρνηση.

https://freirepaulo.wordpress.com/ergasia/about/