Κι ο νους αδειάζει από όλες τις φριχτές επινοήσεις του.
Μόνο μ' εκείνα που δωρίζεις μπορείς να γίνεις κροίσος.
Είμαστε πένητες γιατί θυμόμαστε μονάχα αυτά που δώσαμε.
Κι όχι τι παίρνουμε από την κάθε μας προσφορά.
Το χαμένο βασίλειο που φανταστήκαμε πως είχαμε
το κουβαλάει καθένας που δεν είναι αληθινός βασιλιάς.
Αυτός είναι ο τρόμος μας.
Κι αυτός ο τρόμος μεταφράζει νύχτα μέρα το φτηνό
περιπλανώμενο πένθος μας.
Το παράδοξο μαρτύριο του ξεπεσμού μας.
Νομίζαμε πως χάσαμε τα πάντα, ενώ απλώς
χάσαμε τις αυταπάτες μας.
Αυτοί οι καιροί μας δίνουν εκείνο που αδειάζει
όλη μας τη ζωή. Mας σπρώχνουν
στης αφθονίας το βουλιμικό κάτεργο
σε ένα συνεχές σηπτικό φαγοπότι.
Κι όλο ζητάμε· κι όλο ψάχνουμε
αυτό που λάμπει αχόρταγο στο βάραθρό μας. Μου είπε: «Το μίσος
είναι η αγάπη των ηττημένων.
Η φρικτότερη πείνα είναι η αφθονία.
Η κενότητα φωλιάζει στης απληστίας
το κοσμικό χοιροστάσιο».
ΛΙΘΟΞΟΟΣ, 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου