Παίζει το φως με το νερό, στην άκρη του γιαλού,
μα γω είμαι μόνος και μακριά - κι είναι η ψυχή μου αλλού·
κι' ενώ στα γύρω φαίνεται χαμένη και δοσμένη,
με διπλωμένα τα φτερά, το δειλινό προσμένει·
γιατ', η ψυχή μου, όσο το φως απλώνεται, δε ζη:
είν' αδερφή των σκοταδιών, και χάνεται μαζί·
κι αν ίσως, τώρα μεσ' στο φως, έτσι μακρυά μου μοιάζει,
θα γένουμ' ένα και ξανά, τις ώρες που βραδιάζει...
περιοδικό "Μπουκέτο", 1925
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου