Ένα κομμάτι κόκκινο πανί μες στο σκούρο γαλάζιο.
Λιόδεντρα, στύλοι, νάυλον σακούλες, φιλιά λουομένων,
πρόσωπα, χέρια, σώματα χαλασμένα απ’ το χρόνο·
πικρά, πικρά συντηρημένα ενδιαφέροντα. Τα τζιτζίκια –
φωνές αφημένες στο διάστημα –δεν τις πρόσεξες– ξένες.
Ακούσεις, δεν ακούσεις, δεις, δε δείς –τίποτα, τίποτα– είπε.
Κάτσε, λοιπόν, κατάχαμα εδώ, στο ζεσταμένο χώμα·
λύσε έναν έναν τους κόμπους της πετσέτας· φάε το ψωμί σου
δαγκώνοντας βαθιά, πιο μέσα απ’ το θάνατο· κι ύστερα
τα τσόφλια των αυγών, τόσο άσπρα κι εύθραυστα, καθώς
βραδιάζει
να τρίζουν κάτω απ’ τα πόδια του μεγάλου τυφλού που
οδεύει γαλήνια
προς το βωμό του Κολωνού, οδηγημένος απ’ τη μικρή
χελώνα.
Κάλαμος, 25.VI.72
Από την ποιητική συλλογή «Υπόκωφα» (1972).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΑ΄, Κέδρος Αθήνα 1993, σελ. 47.
Αναδημοσίευση από: http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2011/06/1972.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου