Κάθε βράδι την ίδια ώρα
τα ίδια πρόσωπα
με τα ίδια μετρημένα βήματα
κάναν τον ίδιον περίπατο:
Απ’ τη Φρεαττύδα ως την πλατεία Αλεξάνδρας
στο Πασαλιμάνι.
Ήταν και οι τρεις αντίκες, τρεις μονόχνωτοι,
Ό ένας είχε ριγμένη πάνω του μια μπέρτα
ο άλλος κρατούσε την άδεια θήκη ενός βιολιού
κι ο τρίτος σκυφτός, όλο μουρμούριζε.
Βάδιζαν χωρίς ποτέ στο πλάϊ να κυττάξουν
-λες κι είχαν ράγιες κάτω από τα πόδια τους-
καθένας χώρια
κι οι τρεις μονάχοι.
Το μικρό λιμάνι καθώς έκλεινε
Κι από τις δύο μεριές,
Θαρρούσες κι ήταν πέταλο
κι οι «τρεις μονάχοι»
τα καρφιά!
Μανώλης Αλεξίου (1907 -1963)
«Το περιοδικό μας», τεύχος 6/12, 1958, σελίδα 146.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου