Τα μαλλιά οι κλίμακες εκείνες οι ατέρμονες
Φλέγονται με αχυροφωτιά και στο παραμικρό φύσημα
Όποτε βγεις από μαύρο φόντο
Θάλασσας με παλιόκαιρο
Ή έστω όποτε πας πάνω σ’ ένα μαξιλαράκι ακριβέστερο από φύλλο από σύννεφο
Όπου το φως είναι μεν λιγότερο αδύναμο
Μα έπειτα στεφανώνεται
Για να πέσει σαν όλα τα πράγματα σαν βλέμμα
Ή έστω σαν αυτά τα βλέμματα
Που ξεκουράζονται στον αντίλαλο ενός άνοιξε-κλείσε των ματιών
Που δεν φταίνε γι’ αυτόν τον παράλογο ρυθμό
Μιας κοίτης αέναης.
Όταν στη μαγνητική μου νύχτα
Πέφτουνε συνέχεια τα συννεφοπούλια
Εγώ το έχω πει
Γι’ αυτά φτάνει και περισσεύει το βλέμμα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου