Κυριακή Καρσαμπά-Ζεν Ποίηση

Κόπασε η βροχή. Μυρίζει νοτισμένο χώμα.

Αυτό δεν το περίμενα. Βγήκε ο ήλιος 

να παίξει με τις κρυστάλλινες μπίλιες στα κλαδιά.

⁜

Το σπίτι μου ευλογία των θεών.

Στην ανατολή ο ίσκιος του βουνού 

στη δύση ο ψίθυρος της θάλασσας.

Κι ο ήλιος κάθε μέρα τι ευτυχία

περνάει πάνω από τη στέγη μου.

⁜

Δισύλλαβες λεξούλες φτερωτές 

οι πεταλούδες. 

Γράφουν ποιήματα ανάμεσα στα φύλλα.

Τα διαβάζεις;

⁜

Πανσέληνος του Αυγούστου

κι εγώ στο περβάζι, ανύσταχτη!

⁜

Άγνωστο χέρι που μου χαϊδεύεις τις βραδιές το μέτωπό μου

είσαι άραγε το ίδιο που τόσο πολύ με πόνεσες;

⁜

Με το μανίκι μου τα δάκρυα της θλίψης μου σκουπίζω

κι έκπληκτη βλέπω πάνω του να φυτρώνουνε κρινάκια!

⁜

Μεσάνυχτα κι η πόρτα μου χτυπάει.

Ανοίγω κι αντικρίζω την αιώνια Ανατολή!

⁜

Αθέατα τα χέρια που άλλοτε  μ’ άγγιξαν με στοργή

βρίσκονται πάντα εδώ την ώρα που πλαγιάζω. ⁕

⁜

Μια δροσοστάλα πέφτοντας μπροστά μου από ένα φύλλο

Έφτασε να με ξεπλύνει ολόκληρη απ’ τη θλίψη!

⁜

Άνθισε στο παράθυρο το δεντρολίβανο.

Μικρές τούφες λουλακί!

⁜

Η ζωή είναι μια ατέλειωτη προσαρμογή στην απώλεια.

Τα δέντρα το ’μαθαν καλά. Φυλλοροούν αγόγγυστα

⁜

Και η καλοκαιρινή νυχτερινή μου έκσταση 

Το άρωμα του γιασεμιού.

Σχεδόν γυμνή σαν την αλήθεια, 2018.