Αποκαμωμένος απ' την ισπανική του γη, ένας γέρος ιππότης του βασιλιά γύρεψε διέξοδο στις αχανείς γεωγραφίες του Αριόστο, σ' εκείνη την κοιλάδα του φεγγαριού όπου βρίσκεται ο χρόνος που ξοδεύεται στα όνειρα και στο χρυσό είδωλο του Μωάμεθ που έκλεψε ο Μονταλμπάν.
Για να ξεγελάσει και λιγάκι τον εαυτό του, φαντάστηκε έναν ευκολόπιστο άνθρωπο που, επηρεασμένος από το να διαβάζει πράγματα θαυμαστά, αποφάσισε να αναζητήσει ηρωισμούς και θαύματα σε μέρη εντελώς συνηθισμένα, που τα 'λεγαν Τομπόζο ή Μοντιέλ.
Νικημένος από την πραγματικότητα, από την Ισπανία, ο Δον Κιχώτης πέθανε στο χωριό που γεννήθηκε γύρω στα 1614. Ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες έζησε λίγο περισσότερο.
Και για τους δυο τους, τον ονειροπόλο και τον άνθρωπο του ονείρου του, όλο το θέμα βρισκόταν στην αντίθεση των δύο κόσμων: του εξωπραγματικού κόσμου των ιπποτικών ρομάντζων και τον καθημερινό, συνηθισμένο κόσμο του δέκατου έβδομου αιώνα.
Δεν υποπτεύτηκαν πως τα χρόνια θα εξομάλυναν τελικά την αντίθεση αυτή, δεν υποπτεύτηκαν πως η Μάντσα, το Μοντιέλ και η λιγνή φιγούρα του ιππότη θα γίνονταν από τους μεταγενέστερους το ίδιο ποιητικές με τις περιπέτειες του Σεβάχ ή τις αχανείς γεωγραφίες του Αριόστο.
Γιατί στην αρχή της λογοτεχνίας βρίσκεται ο μύθος, και στο τέλος της πάλι ο μύθος.
Jorge Luis Borges, Ο Δημιουργός, μετ. Δημήτρης Καλοκύρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου