"Μου έλαχε να ζήσω τα όσα έζησα και να τα κάνω ποίηση. Δεν έκανα τίποτε περισσότερο από το να περιγράφω απλά, μερικά πράγματα που μου είχαν συμβεί στα ταξίδια μου.
Είμαι στοχαστής.Δεν είμαι ποιητής.
Ο ποιητής βάζει κάτω τη φαντασία, στύβει το μυαλό και γράφει.
Νομίζει πως έχει χρέος να συντηρήσει όνομα και φήμη.
Εγώ βλέπω, ζω, αγκομαχώ το χρόνο.
Ανάμεσα σε κρεβάτια, σε καμπαρέ, σε τυφώνες.
Οι στίχοι μου είναι λόγια, ιστορίες, ζωή ατόφια.
Έχω μια ζωγραφισμένη γοργόνα στο δεξί μου χέρι.
Είναι μια περίεργη συντροφιά.
Έβαλα και μου τη χάραξαν το '34.
Καμιά φορά βλέπω στον ύπνο μου ότι η γοργόνα έφυγε από τη θέση της.
Με κυριεύει τότε πανικός.
Ύστερα, όμως, όταν ανάβω το φως και τη βλέπω στη θέση της, ησυχάζω.
Αφού είναι η γοργόνα εκεί, όλα πάνε καλά.
Σβήνω το φως και ξανακοιμάμαι.
Κάποιες γυναίκες τις ερέθιζε να βλέπουν αυτές τις ''ζωγραφιές''.
Αν τις άφηνα, θα κόβανε με ξυράφι ή με τα δόντια τους ένα κομμάτι να το πάρουνε μαζί τους.
Μα υπάρχουνε και ''ζωγραφιές'', που καμία δεν είδε.
Όταν πεθάνω, θέλω αυτές οι ζωγραφιές να μη σαπίσουν.
Θέλω να γίνουν αμπαζούρ, να φωτίζουν τα όνειρα των στερημένων."
Μιχάλης Γελασάκης, Νίκος Καββαδίας - Ο αρμενιστής ποιητής, Εκδόσεις Άγρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου