Τάσος Δενέγρης - Το ξεχασμένο καράβι

Είμαι λοιπόν εκείνο το καράβι

Σαν φάντασμα που τριγυρνά νυχθημερόν

Στη λίμνη.

Τη θάλασσα την αγαπούσα

Κι αυτή δεμένο μ’ είχε με την τρικυμία

Και με την άθραυστη επιφάνεια του νερού

Σαν του νεκρού το μέτωπο

Αλήθεια λέω την αγαπούσα.

Μα τί τα θες οι ναυπηγοί

Κι ακόμη παραπάνω

Αυτοί που προνοητικά ξέρουν τα μυστικά μας

Για το δικό μας το καλό και για να βγαίνει χρήμα

Με ρίξανε στη λίμνη.

Είμαι λοιπόν εκείνο το καράβι

Που χρόνια περιμένει να διαγωνισθεί

Στα τίμια έργα της θαλάσσης

Αντί αυτού

Νούφαρα με συντροφεύουν και φυλλώματα

Καμιά φορά και το φεγγάρι

Και πού να φανταστείς

Πως στον βυθό της λίμνης παραμόνευε

Η λάμια της αγάπης.

Έτσι προσπέρασε ο καιρός

Και το καράβι εγώ το ξεχασμένο

Νυχθημερόν πλανιέμαι περιμένοντας

Να τύχουν οι μεγάλες ναυμαχίες

- Το Trafalgar ας πούμε ή το Άκτιον –

Που θα μου δώσουν θάνατον εν δόξη.

Γιατί καλή και άγια

Είν’ η ζωή μου μες στη λίμνη

Όμως χωρίς συμμετοχή σε αγώνες

Κι εκείνα τα φυλλώματα σας λέω «Τα βαριέμαι»

Βραχνάς και του τοπίου η ομορφιά

Όσο για την αγάπη

Είναι μια λάμια όπως σας είπα.

24 Φεβρουαρίου 1975

Ακαριαία, 1985