Sylvia Plath - Μανιτάρια

 Τη νύχτα, με πολλή

Λευκότητα, διακριτικότητα,

Εντελώς αθόρυβα

 

Τα δάχτυλά μας, οι μύτες μας

Καθιερώνονται στο πηλώδες έδαφος,

Αποκτούν αέρα.

 

Κανείς δεν μας βλέπει,

Δεν μας σταματά, δεν μας προδίδει·

Οι μικροί σπόροι ανοίγουν χώρο.

 

Μαλακές μπουνιές επιμένουν

Να βαστούν τις βελόνες,

Το φυλλωτό σεντόνι,

 

Και το πλακόστρωτο ακόμη.

Τα σφυριά μας, τα έμβολά μας,

Άωτα κι αόμματα,

 

Απολύτως άφωνα,

Πλαταίνουν τις σχισμές,

Χώνονται μέσ’ απ’ τις τρύπες. Ζούμε

 

Με νερό,

Με ψίχουλα σκιάς,

Μειλίχια, ζητώντας

 

Λίγα ή τίποτα.

Τόσα πολλά από ‘μας!

Τόσα πολλά από ‘μας!

 

Είμαστε ράφια, είμαστε

Τραπέζια, είμαστε ταπεινά,

Είμαστε βρώσιμα,

 

Σκουντάμε και σπρώχνουμε

Παρά τους εαυτούς μας.

Το είδος μας πολλαπλασιάζεται:

 

Μπορεί ως το ξημέρωμα

Να πάρουμε τη γη.

Το πόδι μας είναι στην πόρτα.

  Mushrooms

Overnight, very
Whitely, discreetly
Very quietly

Our toes, our noses
Take hold on the loam
Acquire the air

Nobody sees us
Stops us, betrays us
The small grains make room

Soft fists insist on
Heaving the needles
The leafy bedding

Even the paving
Our hammers, our rams
Earless and eyeless

Perfectly voiceless
Widen the crannies
Shoulder through holes. We

Diet on water
On crumbs of shadow
Bland-mannered, asking

Little or nothing
So many of us!
So many of us!

We are shelves, we are
Tables, we are meek
We are edible

Nudgers and shovers
In spite of ourselves
Our kind multiplies

We shall by morning
Inherit the earth
Our foot’s in the door

μετάφραση: Γιώργος Μουφτόγλου

https://www.poiein.gr/2023/02/11/sylviaplath-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%BF/?fbclid=IwAR343lHYgStvmp-Fim5nDsizWAHTgixiIevUggnGdO74F0zuYXbm3STgXYM#:~:text=%CE%A4%CE%B7%20%CE%BD%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1%2C%20%CE%BC%CE%B5,%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CF%80%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B1.