…Κοιτάχτε αυτή τη θάλασσα που δίχως
ακτή λαμποκοπά, κι αυτού του δέντρου
το λύγισμα, με πόση εμπιστοσύνη
δεν κρέμεται στον άνεμο! Κοιτάχτε
τα ράμφη των πουλιών που ακινητούνε
το μεσημέρι, τους σκισμένους βράχους…
Ασύγκριτη είναι η μέρα που απ’ το βάθος
με κυκλικές ψηλώνει παρελάσεις
κι απέραντος ο κόσμος! Σηκωθείτε!
Η θάλασσα ανεβαίνει στην αυλή μας
κ’ οι ορίζοντες χτυπούν τις πόρτες μας!
Πάνω απ’ το δροσερό κι ήσυχο κύμα
Ξαναγυρίζει η άνοιξη. Τ’ αγέρι
πηδά απ’ της χαραυγής τη ρόδινη άχνα
στη θεία μας Γη! Τα μέτωπα αναπνέουν
κι ανθίζουν τα χαμόγελα που πλέκουν
το μέλλον της ζωής. Αγαπηθείτε…
Γιατί, αδελφοί, να κάνουμε τις νύχτες
στοχαστικές, τις μέρες να βαραίνουν
απ’ τη μελαγχολία τους, τραβηγμένες
στων θαλασσών τις άκρες; Τί στοιχίζει
στ’ αηδόνι το τραγούδι κι η ευγένεια
στην πρωινή βροχή; Αγαπηθείτε…
Ας κλείσουμε κι εμείς τον προορισμό μας
καθώς αυτός ο ήλιος εκεί πάνω.
Ας φεύγουμε ανεβαίνοντας. Και τέλος
ας κάμψουμε τα σύνορα του Κόσμου,
καθώς εκείνος, μ’ αναμμένα ρόδα…
Τα ποιήματα, τόμος 1ος, Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου