Κι ο οδοιπόρος κρύβεται
ούτε τα μάτια του εμπιστεύεται
ούτε το δρόμο
μόνο την άνοιξη
που μπαίνει με τη λαμπάδα της
σαν αναστάσιμη ακολουθία
ταράζοντας την ακινησία
και τον αγαπημένο
που έκανε το κεφάλι του πέτρα
κι επάνω χτίστηκε το σπίτι
μιας ζωής που δαγκώνει και μεγαλώνει
και όλο και κάποιος πατέρας
την ακούει, τη βλέπει και εγκρίνει
το φλεγόμενο κύκλο της στον αγέρα
και περνάει μέσα της
ένα αμήν.
Γιώργος Κακουλίδης, «Το χρώμα της ορχήστρας», πρόλογος Βάσιας Τσοκόπουλος, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 1989, σ. 29.
Αντλήθηκε απ' το προφίλ του ποιητή Κώστα Ρεούση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου