[..] Μεταφέρεσαι στο σπίτι που μένει η κόρη σου. Η Μάρω σε προσέχει, σε προφυλάσσει όπως πάντα. Οι φίλοι σου μουδιασμένοι. Μιλάμε για λίγο στο τηλέφωνο. Η φωνή σου απαλή, αλλά στο βάθος το γυμνασμένο αυτί στον πόνο, ακούει το σπάσιμο. Καλοκαίρι μαύρο - μαύρη θάλασσα. Αυτή η εποχή με τρομάζει. Μία Τετάρτη πρωί το τηλέφωνο με τινάζει πέρα, είχες χτυπηθεί δυνατά, εκεί στα ξένα. Πέφτεις σε κώμα. Κόβονται βράχια τα γεγονότα και με παρασύρουν. Κρύβομαι μέρες σε σπηλιά και παραμιλάω. Εσύ δεν ακούς. Έχεις κλειστά τα μάτια και περιμένεις δεκατέσσερις μέρες. Μια Παρασκευή μεσημέρι έσβησες. Μπορεί να σου βάλανε καθρεφτάκι στα ρουθούνια για να δούνε αν αναπνέεις. Μετά, οκτώ μέρες μόνος στο ψυγείο. Μόνος καλό μου, και οι εφημερίδες εδώ δημιουργούν μεγαλύτερη μοναξιά και απελπισία. Ύστερα τα γνωστά. Πρώτο Νεκροταφείο, οι λόγοι, ο κόσμος -η κηδεία δημοσία δαπάνη, για να δείξει το κράτος ότι ενδιαφέρεται για τους καλλιτέχνες. Το απόγευμα ζεστό μπλουζάκι στο σώμα σου. Μια κοπέλα σε πιάνει από το σακάκι να μην φύγεις. Έμεινες με το πρόσωπο μέσα στην μουσική, όπως στο νερό.
Γιάννης Κοντός, Περιοδικό Χάρτης, Οκτώβριος 1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου