Βύρων Λεοντάρης-Ανασύνδεση Χ

Ξερίζωσέ με, άνεμε, ξερίζωσέ με

πάρε μου τα πουλιά,

πάρε μου τ’ άνθη και τα φύλλα

τίναξε από τις ρίζες μου το χώμα της καρδιάς του, στέγνωσέ με

κάνε με αστραπή να δέρνομαι στα ουράνια.

Μπροστά στο μέγα ρίγος, ποιο το φως,

ποια η φτωχούλα αυτή δροσιά ζωής που μας πλανεύει

στους σκοτεινούς βυθούς της ύπαρξής μας,

ρόδο βαρύ στριφογυρνώντας κατεβαίνει

μαδώντας μέσα στα νερά τα ματωμένα πέταλά του- έτσι

γδυτός απ’ όλους τους παραδείσους

όποιος μπορεί να βαστήξει την ανάσα του για πάντα

να ξεχειλίσει μ’ ένα μόνο του σφυγμό άξαφνα τον κόσμο, αυ-

τός μονάχα

ας μπει στην απεραντοσύνη του έρωτα και του θανάτου.

Κρατώ κρύα μάνταλα της πόρτας και χτυπάω το μέτωπο

μου στο κατώφλι που ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν θα ξαναδια-

βούν τ’ αγαπημένα πόδια,

σβήνω τους κήπους σαν φωτιές επάνω στο κορμί μου

χιονίζω λόγια απόκοσμα τις νύχτες.

Να ‘ταν να σ’έδινε ξανά πίσω σε μας η μοίρα σου

να ‘ρχόσουν συναπάντημα άξαφνο στους ιδρωμένους δρόμους

κι ω, να γινόσουν πάλι σάρκα

ανάσα γύρω απ’ τη γυμνή μου απελπισία

αίμα ανθισμένο στο αίμα μου

χαλάρωμα χεριών στα μεθυσμένα μου μαλλιά

ω, να γινόσουν πάλι σάρκα…

-ξερίζωσέ με, άνεμε, ξερίζωσέ με.

Ανασύνδεση, 1962