Νικηφόρος Βρεττάκος- Απόλογος σε ένα βουνό

Άλλο προνόμιο δεν αξιώνω εκτός

απ' την ύπαρξη.Έχω αποκτήσει

τον πλούτο να είμαι ήδη μια πέτρα, ψυχρή

προς τη ματαιότητα, ευαίσθητη προς το φως. 

Δεν μου καίει το χιόνι την πανάρχαιη 

γυμνότητα. Αρθρώνω το λόγο μου, όπως εσύ

το  χείμαρρο. Δε με διακόπτει
η θύελλα. Πάνω της, κι όταν δεν βλέπω,
ακούω. Πότε τον ήλιο και πότε

το ανάλαφρο αμάξι της Αφροδίτης
που πλέει αχτιδίζοντας. Συγκέντρωσα 
μέσα μου τ' αναγκαία, εξασφάλισα ό,τι
ό,τι μου χρειάζεται, για μια συννενόηση
με την αιωνιότητα. Ευτύχησα.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Τρία φύλλα, τ. Γ.