η πίπα από γιούσουρι
όπου θωπευτικά κρατώ
στα δάχτυλα
ταυτόχρονα με την άφταστη του καπνίσματος
την ηδονή
μου φέρνει έντονα και της θάλασσας
τη γοητεία
με τ’ αρμυρίκια και τα φύκια
της
τους άπατους βυθούς της
τους βαθυγάλανους
και τους κρυφούς
την απίθανη λαμπρότητα
των ψαριών
και των φυτώνε
της
όμως
απ’ τα σαρκώδη λούλουδα
της θάλασσας
προτιμάω πολύ περισσότερο
τα άνθη της στεριάς
τ’ αέρινα
για τα λουλούδια του κάμπου και των περβολιών
παθαίνομαι
και τα γνωρίζω καλά
ως τ’ αγαπώ:
η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος κάτι να γνωρίσουμε
γνωρίζω
λοιπόν
κάτι λουλούδια κόκκινα
που δεν θυμάμαι πώς τα λένε
και φυσικά δεν μπορώ και ναν τα πω
και κάτι άλλα λουλούδια
υπέροχα μυστηριώδη
και κρυφά
γνωρίζω
όπου αυτά τα ξέρω
τα ξέρω μάλιστα καλά
αλλά και που δεν κ ά ν ε ι διόλου ναν τα πω
Νίκος Εγγονόπουλος, Το μέτρον: Ο άνθρωπος, εκδ. Ύψιλον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου