Περί Διανοουμένων

Μερικές ιδέες είναι τόσο ανόητες, που μόνο διανοούμενοι τις πιστεύουν.
ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ
Δεν έχουμε ανάγκη από διανοούμενους τέτοιας λογής. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι χιμπατζήδες.
ΛΟΥΙ-ΦΕΡΝΤΙΝΑΝΤ ΣΕΛΙΝ
Ήταν τόσο διανοούμενος που ήταν σχεδόν άχρηστος.
ΓΚΕΟΡΓΚ ΚΡΙΣΤΟΦ ΛΙΧΤΕΝΜΠΕΡΓΚ

Ο αποπροσανατολισμός των διανοουμένων είναι σύμπτωμα της ίδιας νόσου όπως η διαφθορά της ιθύνουσας τάξης ή η υπνηλία του προλεταριάτου. Είναι όλα τους συμπτώματα μιας προϊούσας εκθεμελίωσης.

ARTHUR KOESTLER

Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, απασφαλίζω το Μπράουνιγκ.

ΓΙΟΖΕΦ ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ

Αντλήθηκαν από το προφίλ του ποιητή, μεταφραστή και δοκιμιογράφου Κώστα Κουτσουρέλη.

Του διανοουμένου η θέσις δεν είναι να εισέλθη και ν'αφήση να τον παρασύρη το ρεύμα, όπως το κοπάδι, αλλά να το επισκοπή, να το μετρά εις μεγάλην, κατά το δυνατόν, έκτασιν του ρου του. Τοιαύτη, όμως, επισκόπησις, όπως κάθε πνευματική εργασία, απομονώνει… Πρέπει να έχει την υπερηφάνειαν της θέσεώς του ως ηγέτου, ακόμη και την επίγνωσιν ότι το προνόμιόν του είναι όχι να δρα εις τον σάλαγον της καθημερινότητος, αλλά να βλέπει πέραν απ' αυτήν και να εξαγγέλλη ό,τι βλέπει -έστω και με τον κίνδυνον να μην ακουσθή ποτέ 

Ιωάννης Συκουτρής (1935)

Πηγή: Διώνη Δημητριάδου - Ο κοινωνικός χαρακτήρας της ποίησης – ο ρόλος του ποιητή 

Από τη διεύθυνση: https://www.culturebook.gr/afieromata/afieromata-2022-menu-separator/logotexnia-kai-koinoniki-pragmatikotita/dioni-dimitriadou-o-koinonikos-charaktiras-tis-poihsis-o-rolos-tou-poihti.html?fbclid=IwAR15T25u5oxHRYc-FWQ_1sgX3gyfvdfxN_EXyH9bWU3d1HDU5hAY5bKfZWM

Αυθεντικοί πνευματικοί άνθρωποι είναι αυτοί που μεταφέρουν όλο το υπερβατικό ρίγος της παιδικής εμβιώσεως στο έργο της ενηλικιώσεώς τους. Σ' αυτούς ενηλικίωση δε σημαίνει απόρριψη της παιδικότητας, αλλά απλώς απόκτηση της ικανότητας να εκφραστεί με το λόγο, την τέχνη, τούτος ο ατίμητος θησαυρός της παιδικότητας.

Χρήστος Μαλεβίτσης

Περιοδικό "Ευθύνη", τεύχος 180, Δεκ. 1986, σελ. 620

 Ποιος από τους παρόντες διανοουμένους μας μοιάζει να έχει πάθει τίποτε από τη σκέψη του, αρρωστήσει απ’ αυτή, απελπιστεί, σιχαθεί τον εαυτό του: να την έχει ζήσει κατάσαρκα;

  Γιώργος Σεφέρης, 24 Ιουλίου 1925. Μέρες, Α΄. Ίκαρος