Τη μέρα που τα μάτια μου θα κλείσω,
άτεκνος κι άνευ διαθήκης,
καθώς θα κάνω ένα βήμα αντί για πέντε,
μόνον η λήθη θα μ’ έχει κληρονόμο.
Η ζωή μου, αψιμαχία μέσα στην παράλυση.
Η καρδιά μου περίπου στο σχήμα της Ελλάδας.
Τις όποιες χάρες μου εσκόρπισα σε
Δευτέρες
Τρίτες
Τετάρτες
κ.ο.κ.
Δουλειά
Πλένω τα πιάτα
που έπλενε η μητέρα μου
και η μητέρα της πριν απʼ αυτήν.
Τα σκουπίζω καλά καλά
και τα τοποθετώ πίσω
στο ντουλάπι.
Πηγαίνω στο παράθυρο
και γέρνω το κεφάλι.
Η παραλία πέρα γυαλίζει
σαν κολλητική ταινία.
Με λύπη σκέφτομαι: ποιός θα υπάρξει
να συνεχίσει τούτη τη δουλειά;
Βραδινό
Ηλιόφωτος βραδινή ανάπαυση.
Η καμπάνα της εκκλησίας
καρυκεύει την ατμόσφαιρα.
Κάθομαι στο γραφείο
μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
και ανοίγω τον υπολογιστή,
μην τυχόν και ένα ποίημα
συνθέτει την επιθυμία μου
να μεταφέρω τη μοναξιά μου.
Σήμερα πάλι ούτε μια φωνή
δεν έκανε πιρουέτα στο τηλέφωνο.
Από πολύ καιρό έβαλα τα χείλη μου
παράμερα όσον αφορά την αγάπη.
Έφτασα να πιστεύω ότι να ζεις
είναι αυτοθυσία που δεν αξίζει
να πεθάνεις. Η ελπίδα παρά ήταν
ποθητή και τελικά ξεπεράστηκε.
Συχνά αναρωτιέμαι πότε οι άνθρωποι
θα ξεπεράσουν τον παραλογισμό
της αιωνιότητας. Προσωπικά
είμαι αποφασιστικά αδιάφορος
για τη λήθη.
Τα χέρια μου
Τα χέρια μου θα ήθελαν να συμπεριλαμβάνουν
όχι μόνο αυτά που αγγίζουν. Το να γράφω ποιήματα
δεν σημαίνει ακριβώς ότι διαχέω τα αισθήματά μου.
Τα χέρια μου λαμβάνουν τα πάντα ως φως,
ως την επιτηδευμένη χάρη της ζωής.
Σε μια ορισμένη ηλικία απομακρύνθηκα από τον εαυτό μου,
σαν ένα δέντρο που ρίχνει τα φύλλα του. Το να προσποιούμαι
ήταν μια ουσιαστική πλευρά του χαρακτήρα μου.
Δεν μπορούσα να βρω τον δρόμο στην αλήθεια. Η ζωή μου
είναι το πιο απίθανο από τα περιστατικά.
Ακόμα και οι χειρονομίες ήταν ακατανόητες.
Απρόσωπες οι ελπίδες και οι στόχοι όπου
η κληρονομιά μου έτεινε. Έπρεπε να κάνω
δυσάρεστες διακρίσεις της ευτυχίας.
Με την ορατή προσαρμογή φαντάστηκα
την αλήθεια μου. Τώρα, στην πτώση της ηλικίας,
τα χρόνια είναι υπολείμματα από τις προθέσεις
και τους σκοπούς μου. Η ζωή ένα όραμα σε πλαίσιο.
Ευτυχία
Το να κοιτάζεις στον ουρανό είναι αναπόφευκτο.
Δεν χρειάζεσαι φιλοπερίεργα μάτια.
Είναι όσο αναπόφευκτο να κοιτάζεις
τη διφορούμενη σιλουέτα αυτής της γυναίκας
που αναπληρώνει του δρόμου
την κουραστική απουσία ποικιλίας.
Δεν ξέρω σε τι διάθεση να είμαι σήμερα.
Η εκεχειρία μου με την καθημερινότητα διακυβεύεται.
Δεν μπορώ πλέον να προσποιούμαι ότι είμαι ευτυχής
όταν κοιτάζω στον καθρέφτη, πολύ λιγότερο
στο όραμα των ανθρώπων. Ευτυχία;
Πιο πολύ Παραλλαγές σε ένα Θέμα του Παγκανίνι!
Ευτυχία είναι ένας τρόπος αυτό-έγκρισης.
Εγώ
Έχω ζήσει ποιήματα που δεν έχω γράψει,
ποιήματα που η ανάμνηση επαναφέρει
στην κληρονόμο δυστυχία τους.
Το μυαλό τυγχάνει να είναι και διεφθαρμένο
στοιχείο, υπονομεύει την αξιοπρέπειά μου,
και παίζω θέατρο, δίχως κοινό,
μια παράσταση μόνο για μένα.
Με σκέψεις σαν κομπολόι
Με σκέψεις σαν κομπολόι
που δήθεν μειώνει την ένταση
πέρασα όλη μου την ημέρα.
Έχω συμβιβαστεί επί πολύ
να υπάγομαι ψυχολογικά,
και σωστό δεν είναι
να ονειρεύομαι συνέχεια.
Βρίσκομαι σε στενή σχέση
με την αρχή και το τέλος μου,
αλλά θα πρέπει να επανορθώσω
τις συνήθειές μου και να μην αφήνω
την μοναξιά να επηρεάζει τα αισθήματα
και τις ιδέες μου. Πρέπει να ζήσω λίγο,
να είμαι πιο ειλικρινής με τον εαυτό μου,
τουλάχιστον όχι μόνο ως ποιητής,
και αυτό δεν είναι ανήθικο.
Μόνο η μοναξιά
Μόνο η μοναξιά με αναγνωρίζει
αν σηκωθώ στη μέση της νύχτας
για να πάω να κάνω τσίσα. Όταν ξυπνήσω, ο ήλιος
(το μόνο καλό σ’ αυτή τη χώρα),
μου αφήνει λίγα γραμμάρια ονείρου
για να αναπληρώσω αυτό το κενό. Δεν ήμουν
αυτός που θα κέρδιζε την αγάπη μιας οικογένειας.
Ικετεύω πράξεις καλοσύνης που έρχονται
από το βάθος του είναι μου. Οι σκέψεις
που με τροφοδοτούσαν έγιναν
τελείες και παύλες, νομίζεις ότι μιλάω
Εσπεράντο που οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν
τι θέλω να πω… Χρειάζομαι την ακρίβεια
και καθαρότητα του ρολογιού που χτυπά δώδεκα
για να βάλω τα συναισθήματά μου στο σωστό δρόμο.
Ο πόθος πια ξένος. Και έχοντας τίποτα άλλο,
κανέναν να μοιραστεί τα υπέρ και τα κατά μου, προσφεύγω
στον εαυτό μου, το τίμημα που πρέπει να πληρώσω.
Τίτλος κατά βούληση
Έβρεχε καταρρακτωδώς.
Τα τζάμια των παραθύρων έμοιαζαν άρπες.
Μετά που ο ουρανός άλλαξε γνώμη
και ηλιόλουστα τρίγωνα διακόσμησαν τη γη,
θερμοπαρακάλεσα να μην επεκταθεί περαιτέρω
η μελαγχολία μου. Στο καταφύγιο μου η χαρά αποκτάται
με το να κρατώ το μυαλό ζωηρό, επιδέξιο για να γράφω
και να μεταφράζω, ο μόνος μου σκοπός,
η μόνη κομψότητα που μου έμεινε.
Η κυρία Ελένη, η οικιακή βοηθός,
ήρθε και με βάπτισε με ένα φιλί.
Για δύο ώρες άκουγα το όνομά μου, Γιάννης,
Όταν έφυγε, και μέχρι να ξανάρθει,
θα είμαι persona non grata (ανεπιθύμητο πρόσωπο).
Εκπλήσσω τη μοναξιά με προσόντα
που παρέχει. Ειδικά για μένα είναι μια
αποφασιστική αδιαφορία για αγάπη
.
(Υ.Γ.: Αγάπη δεν είναι αφηρημένη ευτυχία;)
[άτιτλο]
Σήμερα το πρωί Δευτέρα ξεκίνησα την εβδομάδα
παίρνοντας πάνω μου τις απελπισίες των ανθρώπων
που επινόησα. Ένας παρανοϊκός θα πείτε.
Και δεν σας κατηγορώ. Σ’ αυτό το τελευταίο κεφάλαιο
της ζωής μου θέλω να νιώσω πώς αυτοί οι άνθρωποι
αισθάνονται στην προσποιητή απόγνωση, όπως εγώ στην επίπλαστη ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου