Πονώ γιατί πέρασε μεσ' απ' την καρδιά μου ένα μεγάλο αγκάθι
σπρωγμένο με τόση άνεση από
δάχτυλα που αγάπησα χωρίς ελπίδα
δίχως σύνεση και τώρα πια δεν έχω
λόγια να σκεπάσω τούτη την πληγή
φωνές για να την κρύψω.
Γιατί, δε θέλω, δεν μπορώ, δεν
καταδέχομαι, όσα έζησα
τώρα μονάχα ποίηση να' ναι.
Η ομίχλη του μεσημεριού (1959)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου