1
Όπως στους παλιούς καιρούς του Οιδίποδα και της Αντιγόνης, οι ανεμώνες κι' οι μαργαρίτες ανθίζουνε και σήμερα στην καρδιά των χωραφιών ή στην οσφύ των ερειπίων. Ανένδοτες κι' αναλλοίωτες οι γεννεές τους διαπέρασαν τη σκοτεινιά των αιώνων, κι' έφτασαν ώς εμάς δροσερές και χαμογελαστές, όπως ο παιγνιδιάρης ήλιος πάνω στους τραχήλους των ποταμιών.
4
Μέσα στο ποίημα ισχύει ένας κανόνας. Ό,τι κυκλοφορεί σε πρώτην αίσθηση, σαρώνεται από μιαν άλλην αίσθηση, που φέρνει στην επιφάνεια εκθαμβωτικές αποκαλύψεις.
8
Η αυξανόμενη πραγματικότητα του σώματος μέσα σε μια φοβερή εμπλοκή σχέσεων με το χρόνο, πτώσεων συμβιβασμών και θριάμβων.
9
Εκείνη η μέρα είτανε μια σταγόνα αιωνιότητας μέσα στ' αγγεία του χρόνου. Τα δέντρα γεννούσαν εκατομμύρια πουλιά. Κανένα σύννεφο.Όλοι ανεβαίναν στα βουνά κι' οι κλέφτες του νερού χάνονταν μες στην έκσταση.
10
Η ποίηση χρωστάει στα πράγματα, όσο και το νερό της θάλασσας χρωστάει στο αλάτι.
11
Του είπα πως είταν γυμνός. Και μου αποκρίθηκε πως φόραγε τη γύμνια επάνω από τα ρούχα του.
12
Κάθε φορά που σκέφτομαι, μεταμορφώνομαι σ' ένα κλαδί που ξέρει μόνο από κελαϊσισμούς.
13
Παρακαλώ ν' αρχίσετε το λόγο σας εκεί που τελειώνει το απροσδόκητο.
περ. Νέα Πορεία, τ. 52 (1959)
Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ.Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου