Στον Γαστόν Φιγκέιρα
Το ροδόχρωμο πρωί, κρύσταλλο φίνο, εκαμπυλώθηκε
επάνω από την απλωσιά του καταπράσινου κάμπου.
Κι εκεί που η άβυσσος ρουφάει το διάφανο γαλάζιο,
κάποιας σπερματικής λαχτάρας ραγίζει η σάρκα.
Στο πλέον άχραντο ξανθό τής τρυφερής του γύμνιας
ο άθλιος φλοιός μάς κάνει τέσσερα κομμάτια με οδύνη,
κι ένας λυγμός απ’ τη βαθιά τη στέρνα μέσα ανεβαίνει
στη σκιά, όπου πάει το βλέφαρο και τη μετάνοιά του λούζει.
Των ακατόρθωτων φτερών ο πόνος
μας καμπυλώνει πιο κάτω κι από τον αμετάκλητο κάματο,
ενώ στην άκρη κάποιου φύλλου, λαμπερή και τρέμουσα,
η δροσοσταλίδα
μας παριστάνει εντελώς προσποιητά το άφατο εκείνο δάκρυ,
όπου, τελικά, θα μπορούσε η δύστυχη ψυχή
την τελευταία πικρή σταγόνα ν’ αδειάσει της πλήξης.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου