BAΣΙΛΕΙΟ
Ένα ωραίο πρωϊνό, σ΄ένα τόπο πολύ γλυκό, ένας άνδρας
και μια γυναίκα πανώριοι φώναζαν σε μια δημόσια πλατεία.
“ Φίλοι μου, θέλω τούτη να γίνει βασίλισσα! “ “ Θέλω να
γίνω βασίλισσα!” Γελούσε η γυναίκα κι έτρεμε. Μιλούσε στους
φίλους της για αποκάλυψη, για μαρτυρία αδιάψευστη. Λιποθυμούσε
ο ένας πάνω στον άλλο.
Στην πραγματικότητα υπήρξαν βασιλείς όλο το πρωϊνό όπου τα
κόκκινα μαντήλια υψώθηκαν στα σπίτια, κι όλο το απόγεμα, καθώς
περπατούσαν δίπλα στους κήπους με τους φοίνικες.
*
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ
΄Ενα κτύπημα του δάκτυλού σου στο ταμπούρλο και τους ήχους
όλους λευτερώνει με μια νέα αρμονία ν΄αρχινά.
Ένα βήμα σου, ανάδυση των καινούριων ανθρώπων και μιας νέας πορείας. Το κεφάλι σου αποστρέφεται: ο νέος έρωτας! Το κεφάλι σου
γυρίζει: ο νέος έρωτας!
“ Άλλαξέ μας τις παρτίδες, τις πληγές μας κοσκίνησε, απ΄το χρόνον αρχίζοντας “. τα παιδιά σου τραγουδάνε. ” Σήκωσ΄ οπουδήποτε νά ναι
την ουσία της μοίρας μας και των ευχών μας” σ΄ ικετεύουμε.
΄Ηρθε από πάντα , και θα πάει παντού.
*
Πρωϊνό της μέθης
Ω Καλέ μου ! Ω Καλέ μου! Άγρια φανφάρα που καθόλου δεν σκοντάφτω! Μαγικό καβαλέτο! Ζήτω στο μεγάλο έργο και το έξοχο σώμα, για πρώτη φορά! Κάτω απ΄τα γέλια των παιδιών ξεκίνησε, και μ΄αυτά θα τελειώσει. Αυτό το δηλητήριο σ΄όλες τις φλέβες μας θα μείνει, ακόμα κι όταν η φανφάρα γυρνώντας, επιστρέψουμε στην παλιά δυσαρμονία. Ω τώρα, άξιοι είμαστε αυτών των μαρτυρίων! ας
συγκεντρώσουμε με θέρμη αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση που δόθηκε στο σώμα μας, και στην ψυχή μας δημιουργήθηκαν: αυτή την υπόσχεση, αυτή την τρέλα! Η κομψότητα, η επιστήμη, η βία! Μας υποσχέθηκαν στο σκοτάδι να θάψουμε το δέντρο του καλού και του κακού, να εξορίσουμε τις τυραννικές τιμιότητες, ώστε να φέρουμε την αγνή αγάπη μας. Ξεκίνησε με κάποια αισθήματα αηδίας και τελειώνει, μη μπορώντας ν΄άρπάξω επί τόπου αυτή την αιωνιότητα, σε πανηγύρι αρωμάτων τελειώνει.
Γέλιο των παιδιών, διακριτικότητα των σκλάβων, αυστηρότητα των παρθένων, φρίκη των εικόνων και των πραγμάτων απ΄εδώ, να΄στε γεροί με την ανάμνηση τούτης της αναμονής. Τόσο φαιδρά ξεκίνησε,
να που τελειώνει μ΄άγγελους της φλόγας και του πάγου.
Mικρή του μεθυσιού αγρύπνια, άγια! Μονάχα για τη μάσκα που μας χάρισες. Σε βεβαιώνουμε, μέθοδος! Δεν ξεχνάμε που χθες κάθε γενιά μας δόξασες. Πιστεύουμε στο δηλητήριο. Δώσαμε τη ζωή μας όλη όλες τις μέρες μας.
Ιδού η εποχή των Δ ο λ ο φ ό ν ω ν.
Φράσεις
Όταν ο κόσμος καταλήξει σ΄ένα μαύρο δάσος για
τα τέσσερά μας μάτια τα κατάπληκτα, σε μια αμμουδιά
για δυο πιστά παιδιά, σ΄ένα κατώι μουσικό, για την αγνή
μας τη συμπάθεια, -θα σε βρω.
Ας είν΄μονάχα ένας γέρος εδώ κάτω, ωραίος κι ήσυχος,
και γύρω γύρω ένα ” λούσο αμύθητο” , – κι είμαι στα
γόνατά σου.
Αν όλες σου πραγμάτωσα τις αναμνήσεις, – κι ήμουν
εκείνη που γνωρίζει να σε δέσει, θα σε πνίξω.
Όταν είμαστε πολύ δυνατοί, ποιος υποχωρεί; πολύ εύθυμοι,
ποιος είναι γελοίος; ΄Οταν είμαστε πολύ κακοί, τι θα μας
έκαναν; Ντυθείτε, χορέψτε, γελάστε. Ποτέ δεν
θα μπορέσω να στείλω την Αγάπη απ΄το παράθυρο.
Συντρόφισά μου, ζητιάνα, παιδί τέρας! καθώς λίγο σε νοιάζει,
τους κακόμοιρους, και τις μανούβρες, τις ντροπές μου. Έλα
μαζί μας με την αδύνατη φωνή σου, τη φωνή σου! Μοναδική
της ποταπής απελπισίας τούτης κολακεία.
( αποσπάσματα του φύλλου 12 )
΄Ενα συννεφιασμένο πρωϊνό του Ιούλη . Μια μυρωδιά στάχτης
αιωρείται στον αέρα• Άρωμα ξύλου ιδρωμένου στη φωτιά, κόκκινα
λουλούδια. το κούρσεμα των περιπάτων, η βροχή των καναλιών στα χωράφια, γιατί όχι παιχνίδια ήδη και λιβάνι;
Τέντωσα σχοινιά από καμπαναριό σε καμπαναριό, στεφάνια από
παράθυρο σε παράθυρο• χρυσές αλυσίδες απ΄αστέρι σ΄αστέρι, και
χορεύω.
Η λίμνη ψηλά συνεχώς καπνίζει• Ποια μάγισσα μπροστά στο
λευκό ηλιοβασίλεμα θα σταθεί; Ποια φύλλα βιολετιά θα πέσουν;
Καθώς τα δημόσια κονδύλια ρέουν σε γιορτές της αδελφότητας
ένα ροζ καμπανάκι της φωτιάς θα κτυπά ανάμεσα στα σύννεφα.
Ζωντανεύοντας μια γεύση νόστιμη κινέζικο μελάνι, μια σκόνη
μαύρη βρέχει απαλά στην αγρυπνία μου. Χαμηλώνω τα φώτα στο
καντηλέρι, ρίχνομαι στο κρεββάτι, και , γυρίζοντας προς τη
μεριά τη σκιερή, σας βλέπω, κόρες μου! βασίλισσές μου!
Εργάτες
Ω αυτό το ζεστό πρωϊνό του Φλεβάρη. Ο Νότος ακατάλληλα
ήρθε να ξεσηκώσει τις αναμνήσεις μας τις παράλογες
των φτωχών, τη μιζέρια της νιότης μας.
Η Έρικα φορούσε μια φούστα βαμβακερή καρώ. με λευκά και
καφέ τετράγωνα, που πρέπει να φοριόταν τον περασμένο αιώνα,
ένα καπέλο μπονέ με δαντέλες, κι ένα φουλάρι μεταξωτό. Ήτανε πιο
πένθιμα κι από κηδεία. Κάναμε μια βόλτα στο προάστιο. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, κι αυτός ο Νοτιάς σήκωνε όλες τις άσχημες
μυρωδιές των ρημαγμένων κήπων και των ξεραμένων λειβαδιών.
Αυτό δεν θα πρεπε να κουράζει τη γυναίκα μου στον ίδιο βαθμό
με μένα. Σ΄ένα λάκκο που άφησε η νεροποντή του περασμένου μήνα
σ΄ένα μονοπάτι αρκετά ψηλό, μου δειξε μερικά πολύ μικρά ψαράκια.
Η πόλη, με τους καπνούς της και το θόρυβο των εργαστηρίων, μας ακολούθησε πολύ μακριά μέσα στους δρόμους. Ω ο άλλος κόσμος, το ευλογημένο σπίτι απ΄τον ουρανό και και τις σκιές! Ο νότος μου θύμισε τα μίζερα περιστατικά της παιδικής μου ηλικίας, τις καλοκαιρινές μου απελπισίες, την τρομερή ποσότητα ενέργειας κι επιστήμης που η μοίρα πάντοτε μ΄αποστερούσε. Όχι! δεν θα περασουμε το καλοκαίρι σ΄αυτό τον μίζερο τόπο που δεν θα μαστε
ποτε παρά ορφανά αρραβωνιασμενα. Θέλω αυτό το χέρι το στυγνό
να μη μου φέρνει πια μ ι α α γ α π η μ έ ν η ε ι κ ό ν α.
Πηγή: https://www.poiein.gr/2023/02/24/arthur-rimbaud-illuminations-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B7-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85/?fbclid=IwAR3qcmnk5ksRpccNKkQluGlj1Nh4mfZrVEpTS6D2M3ngUoXbesgBSwjmSrg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου