Guillaume Apollinaire - Τέσσερα ποιήματα

 ΚΡΟΚΟΙ

Τό λιβάδι είναι φαρμακερό όμως ωραίο τό φθινόπωρο
Οι γελάδες βόσκουν εκεί αργά-αργά δηλητηριάζονται
Ο κρόκος έρυθρόγλαυκος καί δαχτυλιδωτός άνθεί έκεί
Τα μάτια σου είναι σαν έκείνο τ’ άνθος βιολέτικα
Σαν τις δαχτυλιδώσεις του καί σαν αύτό τό φθινόπωρο
Κι ή ζωή μου γιά τα μάτια σου αργά δηλητηριάζεται

Τα παιδιά του σχολείου φτάνουν φουριόζικα
Φορούν ζακέτες καί παίζουν φυσαρμόνικα
Συλλέγουν άνθόκροκους πού είναι σάν μητέρες
Θυγατέρες των θυγατέρων τους κι έχουν τό χρώμα
Των βλεφάρων σου
Καθώς
Πάλλονται σάν λουλούδια σ’ εναν απονενοημένο άνεμο

Ό βοσκός τραγουδά σιγανά
Καί φεύγουν οί γελάδες άργές καί μουκανίζοντας
Πάντα τό φαρδύ τοΰτο λιβάδι πονηρά άνθίζει τό φθινόπωρο

***

ΤΟΜΕΑΡΧΗΣ

Τό στόμα μου θά εϊναι βάραθρο μέ θειάφι καφτό
Θά βρεις τό στόμα μου κόλαση άποπλάνησης κι άπόλαυσης
Οί άγγελοι του στόματός μου θά θρονιαστούν στην καρδιά σου
Οΐ στρατιώτες του στόματός μου θά σου έπιτεθοϋν αιφνιδιαστικά
Οί παπάδες του στόματός μου θά λιβανίζουν την ομορφιά σου
Ή ψυχή σου θά πάλλεται σάν μιά περιοχή σεισμοί)
Τά μάτια σου θά έχουν τότε φορτωθεί όλον τον έρωτα
Τής άνθρωπότητας συσσωρευμένον άπό πρωτόγονα χρόνια
Τό στόμα μου θά είναι μιά στρατιά αντίπαλή σου
Μιά απειθάρχητη στρατιά αλλάζοντας καθώς ένας
Ταχυδακτυλουργός τό σχήμα καί τον αριθμό της
Ή ορχήστρα κι ή χορωδία τοϋ στόματός μου θά ψάλλει
Τήν αγάπη μου θά σου τή μουρμουρίζει άπό μακριά

Κι εγώ όρθιος μέ μάτια καρφωμένα στο χρονόμετρο
Θά όρμήσω γιά έφοδο

***

ΠΑΝΤΑ

Στη Madame Faure-Favier

Πάντα
Τραβούμε εμπρός δίχως ποτέ να προχωρούμε
Κι άπό πλανήτη σέ πλανήτη

Από νεφέλη σέ νεφέλη
Ο Δον Ζουάν μέ χίλιους τρεις κομήτες
Δίχως ποτέ ν’ άνυψώνεται άπό τη γη

Σημαδέψετε δυνάμεις καινούριες
Καί πάρετε τά φαντάσματα στα σοβαρά
Τόσοι στο σόμπαν λησμονούν τούς εαυτούς των
Μεγάλοι έπιλήσμονες
Γνωρίζουν καλά να μάς κάνουν νά λησμονούμε
Αυτή καί αύτή την περιοχή τής ύφηλίου
Που είναι ό Χριστόφορος Κολόμβος
Σ’ αυτόν οφείλεται ή λήθη μιας Ηπείρου
Νά χάσεις
Μά νά χάσεις άμετάκλητα
Καί ν’ άφήσεις χώρο γιά άνακάλυψη νά χάσεις
Τη Ζωή γιά νά κερδίσεις τή Νίκη

***

ΔΕΣΜΟΙ

Σκοινιά καμωμένα από κραυγές
Άπ’ άκρη σ’ άκρη τής Ευρώπης
Ηχοι καμπάνας
Μετέωροι αιώνες

Σιδηροτροχιές
Δένουν τα έθνη
Είμαστε δυο-τρείς άνθρωποι ελεύθεροι άπο δεσμούς
Ας δώσουμε τα χέρια

Βροχή καταιγιστική χτενίζει τούς καπνούς
Σκοινιά
Σκοινιά πλεγμένα
Καλώδια
Υποβρύχια
Πύργοι τής Βαβέλ μεταμορφωμένοι σε γέφυρες
Άράχνες-Ποντήφικες
Ένας δεσμός δένει όλους τούς εραστές
Αλλοι δεσμοί πιο συγκρατημένοι
Λευκές άχτίδες φωτός
Σκοινιά κι ‘Ομόνοια
Γράφω μόνο γιά νά σάς άπαθανατίσω
“Ω αισθήσεις ώ μονάκριβες αισθήσεις
Εχθροί τών άναμνήσεων
Εχθροί τών επιθυμιών
Εχθροί τών τύψεων
Εχθροί τών δακρύων
Εχθροί όλων όσων ακόμη άγαπώ

*Από το βιβλίο “Γκιγιώμ Απολλιναίρ, Ποιήματα”. Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας. Εκδσείς “Γνώση”, Αθήνα 1982.

Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/2016/05/20/guillaume-apollinaire-%cf%84%ce%ad%cf%83%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1/