Ο ποιητής οφείλει να κάνει του κεφαλιού του. (Κι ας το φάει το κεφάλι του.) Το οφείλει στον εαυτό του και στην τέχνη του. Κι αυτό σημαίνει να ακολουθεί τον εαυτό του, και ως προς αυτόν την τέχνη του. Να αγνοεί πεισματικά τις επιταγές του περιβάλλοντος, είτε εμφανίζονται ως μόδες είτε ως ρεύματα είτε ως θετικές ή αρνητικές γοητείες (κολακείες δηλαδή ή προπηλακισμοί). Είτε είναι καλυμμένες είτε απροκάλυπτες. Μόνον έτσι, σε μια παρόμοια εκλεκτική στάση ως προς το περιβάλλον, που θα του επιτρέψει να διαμορφώσει αυτό που είναι, μόνον τότε, σε μια για τους πολλούς μονόχτωτη κάποτε και «αυτιστική» στάση που λαμβάνει υπόψη της στο μέτρο που συνειδητά αγνοεί (κι είναι το ίδιο) αυτό το περιβάλλον, μόνον έτσι ο ποιητής θα γίνει ποιητής. Τότε θα πάρει το ρίσκο. Θα καταφέρει να υπακούσει στην εσωτερική του ορμή, που βασανιστικά του ψιθυρίζει «Γένοιο οίος ει». Που θα πει: όποιος κι αν είσαι.
Πηγή: Θανάσης Χατζόπουλος, «Ρήματα για το ρόδο», σχεδίασμα ποιητικής, σχέδια εξωφύλλου και εσωτερικών σελίδων Γιάννη Δημητράκη, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, Δεκέμβριος 1997, σ. 41.
Αναδημοσίευση από το προφίλ του ποιητή Κώστα Ρεούση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου