Της πόλης σκοτεινές οι φλέβες
θάλασσες άφωνες
βουβά τα κύματα
βέβηλος χρόνος
ονείρων βουλιαγμένος παγετός
χειμώνας μολύβι βαρύς.
Κι εγώ στους δρόμους να ξυπνάω
της ανείπωτης σιωπής
ανέστιος πάλι γυρνάω
–ή μήπως και γερνάω;–
οιωνούς ατσάλινους γυρεύω
ακονισμένα ερωτηματικά
στο σπήλαιό μου της ψυχής
να ζωγραφίσω χελιδόνια.
Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018), [Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου