Νικηφόρος Βρεττάκος - Η συγγνώμη

Πολύ μίλησα γιά τόν ἥλιο σέ τοῦτο τόν κόσμο, πολύ

προσπάθησα νά τόν κάμω λόγο, νά τόν μοιράσω

σέ ἐγκόλπια, νά τόν κλείσω στούς κάλυκες

μικρῶν ποιημάτων, ὅπως βάζουνε τ’ ἄνθη

μέσα σέ βάζα καί τά τοποθετοῦν στούς διαδρόμους

ἤ τά δωμάτια. Συχνά ὅμως ἔτυχε

νά εἰσδύσουν σύννεφα στ’ ἀργαστήρι μου,

νά μή βλέπω.

 Ἀλλά

κανείς δέν ὑπῆρξε ὅσο θἄθελε

δυνατός. Γι’ αὐτό καί μιά μέρα

στίς ὄχθες τῆς Γαλιλαίας, κοιτάζοντας γιά ὥρα

πολλή ὁ Ἰησοῦς τόν ἥλιο, ἐσιώπησε, ἐνῶ

τά πλήθη περίμεναν. Καί στρέφοντας ἔπειτα

ἐμίλησεν ἄξαφνα γιά τή συγγνώμη

πρός ὅλους ἐμᾶς τούς ψαράδες του.

[Από το ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ: Ποιήματα 1967-1970, 1972]