Πλατεία Συντάγματος το βράδυ.
μωρά τρώνε ροζ σύννεφα τυλιγμένα σε ξυλάκι
και κλαίνε να τα ακούσουν οι γονείς τους
που έχουνε πεθάνει – βουλιάζει η Αμαλίας
απ’ το βάρος των νεκρών.
Ένας φοιτητής πιο πέρα αρπάζει την Πανεπιστημίου
και τη χτυπά σαν ζώνη πάνω στη Βουλή,
τρέχει μετά γελώντας στη σκηνή
στο κέντρο της πλατείας.
Μπλε άνθρωποι εκεί ανοίγουν
κεφάλια γέρων με μαδέρια,
από κάτω αμέτρητοι οι ακρωτηριασμένοι
χειροκροτούν, α, κοίτα τι ωραία που το έπαιξε!
Θα βγάλουν και τα μάτια τους σε λίγο,
δεν θα προλάβουν να δουν τα νήματα
να φυτρώνουν απ’ τους ώμους τους
και να χορεύουν στους ανθρώπους,
δεν θα προλάβουν να δουν τους γέρους
να γίνονται φαντάσματα.
Για μένα δεν χρειάζεται το θα, ήδη δεν με βλέπουν
–χιλιάδες οι στραμμένες πλάτες–
που κλοτσώ τα περιστέρια.
Ανεκπλήρωτοι φόβοι, Πολύτροπον, 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου